Görüntüleme
16
İndirme
4
Makalede Osetlerin Kafkasya’dan Osmanlı Yakındoğusu’na göç hareketlerinin dinamikleri, yerleşilen ülkede geliştirdikleri uyum ve örgütlenme mekanizmaları, yerel etno-sosyal yapıdaki yerleri ve yaklaşık yüz elli yıllık dönem boyunca kültürel profillerinde ve kimliklerinde meydana gelen değişimler araştırılmaktadır. Genel olarak 1859-1865 yılları arasında yaşanan Oset göçleri, Rus-Kafkas Savaşı’nın son evresinde Kuzey Kafkasyalıların çok daha geniş çaplı göçürülme/sürülme sürecinin bir halkasını oluşturuyordu. Osmanlı toprakları üzerinde, çoğunlukla Doğu ve İç Anadolu’da ve Suriye’de, oldukça erken bir aşamada birkaç Oset yerleşim alanı şekillenmiştir. Bu bölgelerin tümünde Osetler diğer göçmen Kuzey Kafkasyalı halklarla komşuydular ve Yakındoğu Çerkes topluluğunun bir parçası olarak onlarla sıkı işbirliği halindeydiler. Öte yandan, yerli topluluklarla genellikle nispeten düşük sosyal ve kültürel etkileşim sergileyen Oset yerleşimciler daha çok yerel sivil ve askeri yönetimlerle yakın ilişki kurmayı tercih etmişlerdi. Osmanlı sonrası dönemde, hem Türkiye hem de Suriye’deki tüm Oset yerleşimlerinin, devlet eliyle modernleştirme ve milliyetçilik eğilimlerinin artan etkisiyle demografik yapıları ve kolektif kimlikleri erozyonuna uğramaya başlamıştır. 21. yüzyıl başlarında Yakındoğu Osetleri egemen toplumlara entegrasyon düzeyleri yüksek, neredeyse tamamen kentleşmiş topluluklara dönüşmüşlerdir
The causes and conditions of the Oset's immigration to the Ottoman Empire are known by their basic lines. Unlike the northwestern Caucasus, the muhacirstvo in Osetia was not the result of the official policy towards the oppression or expulsion of the indigenous people. The immigration here was a reaction shown to the rapid settlement of a part of the more traditional Oset society, the full obedience of the Eastern Caucasus and the characteristics of the military-colonial regime, which became more evident after Imam Shamil was imprisoned in 1859. Unfortunately, the immigration to the Ottoman territory can also be regarded as a resistance of some groups of the Oset society to the social modernization of the imposed empire style.
The paper aims to examine principally the dynamics of migratory movements of Ossetians from the Caucasus to the Ottoman Middle East; the mechanisms of adaptation and self-organization developed by them in their host countries; their place in the local ethno-social structure, and the nature of shifts in their cultural profile and identity throughout the sesquicentennial period. Migrations from Ossetia took place chiefly in the years 1858-1865, in line with the broader process of exodus/expulsion of the North Caucasian mountaineers from their homeland in the final phase of the Russo-Caucasian War. Initially, several areas of compact Ossetian settlements were founded in the Ottoman lands, located mainly in the Eastern and Central Anatolia and Syria. In these regions, Ossetians neighboured, and closely cooperated with, fellow North Caucasian immigrants making up a segment of the Middle Eastern Circassian community. On the other hand, Ossetian settlements usually demonstrated relatively low level of social and cultural interaction with the native populations, preferring to maintain close contacts primarily with the local civil and military administrations. In the postOttoman era, all rural Ossetian settlements both in Turkey and Syria became subject to the growing impact of the nation-wide modernisation and nationalist processes, resulting in the gradual erosion of their demographic structure and collective identity. By the beginning of the 21st century the Middle Eastern Ossetians had transformed into an almost fully urbanised community with a high level of integration into their host societies.
Alan : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
