Özet:

Ortaçağ dönemine kadar gittiğimizde, Tanrı’nın doğasına ilişkin İlahi basitlik fikri geleneksel olarak hem filozoflar hem de teologlar tarafından Tanrı’nın tabiatını kavramada başvurulan en önemli temel yaklaşımlardan biri olarak önümüze çıkmaktadır. Özellikle felsefi teolojide, Tanrı’nın kendi öz varlığından ayrı bir doğaya veya kendi zatından ayrı sıfatlara sahip olup olmadığı sorusu ciddi tartışma konusu olmuştur. Tanrı’nın varlığından ayrı bir doğasının olmadığı veya onun kendi zatından ayrı olan sıfatlara sahip olmadığı iddiasının temelinde Tanrı’nın basit olduğu öğretisi bulunur. Bu makalenin başlıca amacı, Tanrı’nın basitliği düşüncesi bağlamında herhangi bir karşıt görüşü çürütme amacı taşımadan, Ortaçağ İslam felsefesinde bu fikrin el-Fārābī tarafından nasıl ifade edildiğini inceleyerek İslam entelektüel tarihi içerisinden bu düşüncenin betimleyici bir tarzda bir ifadesini sunmaktır. Bu makalede, el-Fārābī’nin tasavvurunda Tanrı’nın “birliği” doktrini ile İlahi basitliğin doğrudan korelasyonu üzerinde durulmuş ve Tanrı’nın basitliğine ilişkin tezinin O’nun salt zatının her tür ontolojik ve semantik ayırım ve bileşiklikten uzak olduğu düşüncesi üzerine kurulduğuna dikkat çekilmiştir.

Anahtar Kelimeler: