Özet:

Amaç: Bu çalışmada temporomandibular eklem (TME) osteoartriti ve TME hipermobilitesi olan erişkin hastalarda dekstroz proloterapinin uzun dönemde klinik etkinliği değerlendirilmiştir. Gereç ve Yöntem: Bu çalışma, hem klinik inceleme ile hem de konik ışınlı bilgisayarlı tomografi (CBCT) ile teşhis edilen, 14 dejeneratif ve hipermobil ekleme sahip 11 erişkin hasta üzerinde yürütülmüştür. 2 ml %30’luk dekstroz, 2 ml salin ve 1 ml % 2’lik artikain veya mepivakain karışımlarından oluşan 1 ml dekstroz enjeksiyonları aylık olarak toplamda 3 seans olarak üst eklem boşluğu, üst ve alt kapsüler ligament, posterior disk ligamenti ve stylomandibular ligament olmak üzere 5 ayrı alana enjekte edildi. Sonuç değişkenlerini görsel analog skala (VAS) değerlendirmeleri ve maksimum interinsizal açıklık (MIA) değerleri oluşturmaktadır. Klinik değerlendirmeler, tedavi başlangıcında (T0), son enjeksiyon tedavisinden hemen sonra (T1) ve 12 ay sonra (T2) kaydedildi. Bulgular: Eklem sesi, MIA ve ağrı şikayetleri tedavi- den hemen sonra önemli ölçüde azalmıştır. MIA değer- leri, tedavi sonrası 12 aylık takip periyodunda başlangıç değerlerine geri dönmüştür. Çiğneme etkinliğinde tedavi sonrasında ve takip periyodu süresince istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmemiştir. Sonuç: Bu çalışma bulguları, TME osteoartriti ve TME hipermobilitesine sahip semptomatik hastalarda, tekrarlayan dekstroz proloterapi enjeksiyonlarının eklem sesi ve ağrı şikâyetlerinde önemli klinik iyileşmeler sağlayabildiğini göstermiştir. Anahtar Kelimeler: Dekstroz proloterapi, TME hipermobilitesi, TME Osteoartriti AN ASSESSMENT OF CLINICAL EFFICACY OF HYPERTONIC DEXTROSE PROLOTHERAPY ON OSTEOARTHRITIC TEMPOROMANDIBULAR JOINTS ABSTRACT Aim: In this study, long-term clinical efficacy of hypertonic dextrose prolotherapy was assessed on patients with both temporomandibular joint osteoarthritis and hypermobility. Material and Method: This study was carried out on 11 adult patients, whom had 14 temporomandibular joint with both osteoarthritis and hypermobility diagnosed with clinical examination and CBCT evaluations. Participants received 1- ml injections of dextrose solution in each of the five injection areas at three sessions, each a month apart; this solution consisted of 2 ml 30% dextrose, 2 ml saline, and 1 ml 2% articaine or mepivacaine. The prepared solutions were injected into five areas according to the treatment protocol, in the following order: posterior disk attachment, superior joint space, superior and inferior capsular attachments, and stylo-mandibular ligament. The outcome variables were visual analogue scale (VAS) evaluations and maximum inter-incisal opening (MIO). Outcome variables were recorded preoperatively, immediately after injection and at 12 months postoperatively. Results: MIO, general pain complaints and joint sounds decreased significantly in after injections, but MIO returned to baseline values after 12 months postoperatively. Masticatory efficiency showed insignificant changes after injection and during 12 months follow-up period. Conclusion: Findings of the present study suggest that repeating dextrose prolotherapy may provide improvements on general pain complaints and joint sounds of the patients had both temporomandibular joint osteoarthritis and hypermobility Key Words: Dextrose prolotherapy, TME hypermobility, TME Osteoarthritis

Anahtar Kelimeler: