Atıf Sayısı
2
Görüntüleme
31
Bu makalenin amacı postmodernistlerin ironiyle ne tür bir ilişki içinde olduklarını tartışmak ve izah etmeye çalışmaktır. Bu bağlamda, postmodern anlatılarda, ironin iktidar karşıtı bir araç olarak kullanıldığı ortaya konulmaya çalışmıştır. Bu iktidar karşıtlığının hem genel anlamda iktidarı hem de yazarın iktidarını içerdiğinin altı çizilmiştir. İronin postmodern bireyler için bir kaçış alanı olduğuna göndermede bulunulmuştur. Özellikle postmodernistlerin ironi ve oyundan ne kadar istifade ettiklerine vurgu yapılmıştır. Bu bağlamda da Oğuz Atay’ın Tutunamayanlar ve Orhan Pamuk’un Benim Adım Kırmızı isimli metinlerinden örnekler verilmiştir. Böylece teorik bilgiler, örneklerle ortaya konmaya çalışılmıştır.
The purpose of this article is to discuss and try to explain what kind of relationship postmodernists are with the irony. In this context, in postmodern narratives, it has been tried to reveal that irony was used as an anti-power tool. It is six drawings that this opposition of power includes both the power in general and the author's power. It is said that the iron is a flight area for postmodern individuals. It has been emphasized especially how much postmodernists are deprived of the irony and the game. In this context, there are also examples of Son Atay's Untold and Orhan Pamuk's My Name Red text. Thus theoretical information was tried to be revealed with examples.
Alan : Filoloji; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Atıf Yapanlar
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
