Özet:

Amaç: Bu çalışma ile COVİD 19 pandemisi sürecinde sağlık çalışanlarının mesleki yorgunluk düzeylerinin saptanması ve ilişkili olduğu düşünülen bazı değişkenlerin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Materyal ve Metod: Çalışma, Haziran-Temmuz 2020 tarihleri arasında hekim ve hemşireler üzerinde yapılan kesitsel tanımlayıcı bir araştırmadır. Çalışmanın amacına uygun olarak literatürden de faydalanılarak bir anket form hazırlanmıştır. Anket form, sağlık çalışanlarının bazı sosyodemografik özelliklerini, çalışma yeri ve çalışma koşulları ile ilgili bazı özellikleri, COVİD 19 hastaları ile temas hakkındaki bazı bilgileri ve Mesleki Yorgunluk Tükenmişlik Toparlanma Ölçeğinin maddelerinden oluşmaktadır. Çalışma grubunu oluşturanların 308’i kadın, 98’i ise erkektir. Veriler normal dağılım göstermediğinden iki guruplu değişkenler için Mann-Whitney U testi, ikiden fazla guruplu değişkenler için Kruskal-Wallis-H testi kullanıldı. Bulgular: Sağlık çalışanlarının Mesleki Yorgunluk Tükenmişlik Toparlanma Ölçeğinin Kronik Yorgunluk, Akut Yorgunluk Toparlanma Alt boyutlarından aldıkları puanlar sırasıyla 60.65 ± 29.10, 65.52±21.64 ve 45.09 ± 19.1, puan idi. Çalışma grubunda kadınların, 49 yaş ve altı yaş grubunda olanların, haftalık çalışma süresi 40 saatten fazla olanların, COVİD 19 hastaları ile her gün temas edenlerin yorgunluk düzeyleri daha yüksek bulunmuştur. Sonuç: COVID-19 hastalarının bakımıyla doğrudan ilgilenen sağlık profesyonelleri, pandemi sürecinde yorgunluk, tükenmişlik düzeylerinin orta düzeyden daha fazla olduğu, toparlanma düzeylerinin ise orta düzeyde olduğunu bildirdiler. Pandemi ortamında çalışma şartları daha da zorlaşan sağlık çalışanlarının haklarının iyileştirilmesi, dinlenme ihtiyaçlarının planlanarak, sadece bulaşma riski değil yorgunluğa bağlı oluşacak risk faktörlerin kontrol altına alınmasını sağlayacak çalışma ortamlarının oluşturulmasına yönelik idari çalışmaların yapılması önerilmektedir.

Anahtar Kelimeler: