Özet:

Ekonominin en temel göstergelerinden biri olarak kabul edilen işgücü; istihdam ve işsizlik olmak üzere iki temel bileşenden oluşmaktadır. İstihdam, geniş çerçevede üretim faktörlerinin üretim sürecinde kullanılması olarak ifade edilirken, dar çerçevede ise emeğin üretim sürecine dâhil edilmesi anlamında kullanılmakta ve genel anlamda dar çerçevede kullanılan istihdam kavramı esas alınmaktadır. Tersine bir süreçte işsizlik; toplumsal refah, refahın bölüşümü, ekonomik büyüme ve kalkınma açısından iktisadi bir mesele olmasının yanı sıra bireysel ve toplumsal açıdan da birçok soruna zemin teşkil etmektedir. İşsizlikle mücadele çerçevesinde toplumda bütün kesimlerin istihdama dâhil edilmesi elzem bir nitelik taşımakta ve dezavantajlı grupların istihdamı bu açıdan ayrıca önemli hale gelmektedir. Dezavantajlı gruplar içerisinde yer alan kadınların işgücüne dâhil edilme sürecinde önlerinde bölgesel eşitsizlikler, beşerî sermaye yetersizliği, toplumsal normlar, işverenlerin ön yargıları gibi bir takım istihdam bariyerleri bulunmakta olup aktif istihdam politikaları ekseninde uygulanan aktif işgücü programları ile bu bariyerler kırılmaya çalışılmaktadır. Bu çerçevede çalışmada konu ile ilgili olarak ILOSTAT, TÜİK ve İŞKUR verileri kullanılarak aktif işgücü programlarının kadın işgücünün plasmanına yönelik yansımaları ele alınmış olup verilerden hareketle yapılan değerlendirmenin sonucunda arz yönlü politikaların yanı sıra talep yönlü bir program türü olan işbaşı eğitim programına ağırlık verilmesinin gerekliliği vurgulanmıştır.

Anahtar Kelimeler: