Abstract:

Ermenilerin, I. Dünya Savası içinde Osmanlı Devleti’ne karsı girismis olduklarıisyan ve katliam hareketleri, onların savas alanı dısında bir bölgeye sevk ve iskânedilmelerine yol açmıstır. Devletin, kendi güvenligini saglamak için bas vurdugu buyöntem, içeride ve dısarıda çesitli elestirilere sebep olmustur.Osmanlı Devleti’nin, I. Dünya Savası’ndan maglup olarak çıkıp MondrosMütarekesi’ni imzalamasıyla (30 Ekim 1918), bu elestiriler daha da artmıstır. Özellikletilâf Devletleri, bu sevk islemini Osmanlı Devleti üzerinde bir baskı unsuru olarakkullanarak, bunu gerçeklestiren ttihat ve Terakki mensuplarının yargılanmalarınıistemislerdir.Mütareke hükümetleri de, bu baskılar sonucu stanbul’da ve Anadolu’nun degisikvilâyetlerinde Divân-ı Harb-i Örfî Mahkemeleri kurmus, ttihat ve Terakki mensuplarınave o dönemde görev almıs kisilere idam dahil agır cezalar vermistir.Bugün, isgal altında ve baskı sonucu kurulan bu Divân-ı Harb-i Örfîmahkemelerinin verdigi hükümler, Ermeni taraftarlarınca istismar edilmek istenmekteve verilen cezaları, Ermenilerin sevki sırasında yapıldıgını iddia ettikleri sözde“katliamın” bir deliliymis gibi sunma gayreti içindedirler.Oysa Divân-ı Harb-i Örfî mahkemelerinin kurulusu, isleyisi, mahkeme heyetininyargılama sırasındaki tutumu, Ermeni ve Rum yalancı sahitlerin mahkemedeki ifadelerive isgal kuvvetlerinin baskıları, bu mahkemelerin tarafsız bir sekilde ve hukukkurallarına göre çalısmadıgını çok açık bir sekilde ortaya koymaktadır.

Keywords: