Abstract:

Doğal alanlarda, kaynak değerleri ve ziyaretçilerin memnuniyet düzeyleri bakımından rekreasyon faaliyetlerinin zararlı etkileri yıllar içerisinde endişe verici durumlara ulaşmıştır. Bu kaygıların sonucu olarak, doğal peyzaj karakteriyle ters düşecek biçimde rekreasyonel amaçlarla kullanılıp değişime uğrayan korunan alanlarda özellikle milli parklarda, kullanımların belirli sınırları aşmaması gerektiği tezi gündeme gelmiştir. Bu düşünceyi betimleyen “taşıma kapasitesi”, bir alanın uzun süreler boyunca korunması düşüncesi ile uyumlu olarak doğal alanlarda kabul edilebilir rekreasyonel kulanım yoğunluğunun derecesi olarak ifade edilmiştir. 1960’lı yıllarda gündeme gelen “rekreasyonel taşıma kapasitesi” düşüncesi son 50 yıl içerisinde fiziksel, sosyal, ekolojik ve yönetim bağlamında ele alınarak konuya farklı boyutlar kazandırılmıştır. Taşıma kapasitesi çalışmalarındaki gelişmeler neticesinde, milli parklarda koruma, kullanma ve sürdürülebilirlik dengesinin sağlanabilmesi açısından çok önemli görülen yönetim planları dahilinde birtakım ziyaretçi yönetim modelleri oluşturulmuştur. Bu çalışmanın amacı, rekreasyonel taşıma kapasitesinin gelişim sürecinin, taşıma kapasitesinin boyutlarının ve ziyaretçi yönetim modellerinin incelenmesidir. Çalışmada kapasite analizlerinin faydaları, zorlukları ve başarıya ulaşmasında etkili olan faktörler tartışılmıştır.

Keywords: