Özet:

Soğuk Savaşın sona ermesinin akabinde Sovyetler Birliği’nin uluslararası sahneden çekilmesi, Kafkasya ve Orta Asya’da bağımsızlığını kazanmış yeni ülkelerin ortaya çıkması Türkiye ve Rusya’yı kendi yerel ve uluslararası güvenlik politikalarını yeniden kurgulamaya zorladı. Putin’in 2000 ve Erdoğan’ın 2002 yıllarında iktidara gelmeleriyle birlikte Türkiye ve Rusya aralarındaki problemleri çözmek için yerel bölgesel yaklaşımlarında proaktif bir tutum sergilemeyi tercih etti ve bu geçiş coğrafyasında oldukça karmaşık bir nitelik taşıyan ekonomik, siyasi ve kültürel ilişkiler seti üzerinden bir etkileşim içerisine girdi. Bu bağlamda bu çalışma, Türkiye’nin Orta Asya’da izlediği grand stratejinin ilkelerini deskriptif ve normatif bir bakış açısından analiz etmeyi ve aynı bölgede Rusya’nın benimsediği ana stratejileri tanımlamanın yanı sıra Türkiye’nin stratejileriyle mukayese etmeyi amaçlamaktadır. Nitekim her ne kadar Orta Asya ve diğer coğrafyalarda Rusya ve Türkiye arasında çok net bazı ihtilaflar bulunsa da bu ihtilaflar bu iki güç arasında askeri bir çatışmaya dönüşmemiştir. Buna ilaveten, çalışmamızın başından sonuna iddia ettiğimiz bir tezimizi ispata çalışacağız: Türkiye ve Rusya’nın bölgenin gerçeklerini dikkate alan normatif bir bakış açısıyla kendi yaklaşımlarını armonize eden uygulanabilir ve gerçekçi yeni bir plan geliştirmeleri ihtiyacı ve mecburiyeti… Tam da bu nedenle bu çalışma bölgede her iki aktörün kültürel, ekonomik ve siyasi ilişkilerini karşılıklı güçlendirebilmeleri için gerekli yapısal ve kurumsal şartları inşa etmeleri gerektiği tezine dayanmaktadır.

Anahtar Kelimeler: