Siyasal, hukuksal ve ahlaki sistemlere dair olan yasalar kendilerini bir gereklilik olarak sunarlar. Bu gereklilik aynı zamanda evrensel ve zorunlu olma ihtiyacını da beraberinde getirir. Modernizm nazarında yasaların evrensel ve zorunluluk koşulu nesnel bir temele dayanmaları ile mümkündür. Günümüz siyasal, hukuksal ve ahlaki  sistemlerine dair olan yasaların kavramsal kökenlerinin izini modernizmde görmek mümkündür. Modernizm geleneksel olandan kopuş süreci olarak tanımlanabilir. Bu sürecin tipik özelliği dünya dışı hakikat arayışından dünyaya dair olan somut bir zemine yöneliştir. Bu somut zemin, birlikte yaşamın olanaklı koşulu olarak görülür. 17. ve 18. Yüzyıl boyunca siyaset, hukuk, bilim alanında meydana gelen gelişmeler bu konuda büyük bir arayışın olduğunu göstermektedir. Bu çalışma söz konusu dönemde yasa kavramının geçirmiş olduğu dönüşümü genel hatlarıyla ele almayı amaçlamaktadır. Bu doğrultuda Hobbes, Rousseau ve Kant’ın görüşlerine yer verilecektir.