Özet:

Bu çalışma, Auden’ın üç farklı dönemini temsil eden “On iki Şarkı,” “Beş Şarkı” ve “İki Don Kişot Güzellemesi” adlı şiirlerinde şiir kişilerinin yaşadığı umutsuzluk ve endişe hislerini incelemektedir. Eliot kuşağının son temsilcisi olarak Auden, sorunlu uyum sağlama sürecini şiirleştirir. Diğer bir deyişle, erken dönem şiirlerinde yansıtılan merkeze yaklaşıp merkezden uzaklaşmanın bıktırıcı deviniminden sonra şairin huzura kavuştuğu söylenebilir. Şiirlerin tartışılmasından önce çalışma, Auden’ın hayatının şairliğine nasıl bir etkisi olduğu üzerine kısa bir değerlendirmede bulunur. Auden’ın hayatındaki başlıca konu veya sorunların seçilen şiirlerde ne derece görünür olduğu da çalışmanın ana tartışmalarından birini oluşturur. Tartışmanın diğer odak noktasıysa şiirlerin imgeler yoluyla Auden’ın yaşadığı ve başka bir şiir derlemesinin adını da oluşturan “Kaygı Çağı”nı çarpıcı bir şekilde yansıttığıdır. Üç farklı dönemindeki “şarkılar,” Auden şiirindeki değişmez ümitsizliği yansıtır. Ancak, aşk ve doğa gibi çeşitli belirleyici unsurlarla yitirilen bağlantının farkındalığı, Auden’ın son şiirlerinde mütevazı bir kabullenmişliğe evrilir. Seçilen şiirler, din ve anamalcı anlayış üzerine belirli imalar taşımanın yanında aşk, yalnızlık ve kent soylu değerleri işlemesi bakımından benzerlikler taşımaktadır. Sonuç olarak, erken, geçiş ve son dönemlerinden seçilen şiirler, şairin karmaşık ‘huzur’ düşüncesini yansıtmanın yanında hem kavuşma hem de ayrılık şarkıları olduğundan Auden şiirini herhangi bir genellemeye indirgemenin sorunlu olduğunu gösterir.

Anahtar Kelimeler: