Özet:

Neoliberal belirsizliklerin yükseldiği dünyada artık 'istikrarsızlık' kalıcı bir hayat standardı haline gelmektedir. Bu uğurda toplumsal birlikteliğe dair istikrar vaadi olan her şey bir bir geçersiz hale geldikçe, müşterek ortaklıklara dair anlatılar da giderek değersizleşmeye başlamaktadır. Bu süreçte yükselen radikal bireysellikler, bir güvenlik stratejisi olarak, özel hayat saplantılı kentleşme tarzlarını ortaya çıkarmaktadır. Bauman'ın vurguladığı gibi; "geleneksel kenti var eden pek çok dinamik, yeni koşullar karşısında bir kent belirsizliğine ve hatta korkusuna dönüşmüş durumdadır". Böylesi gerçeklikler etrafında şekillenen kentte yükselen 'yabancı korkusu' giderek de bir gündelik hayat gerçekliğine dönüşmektedir. Ortaya çıkan mevcut koşullar (tarihsel akışın aksine), şehri içeriden bölen yeni bir kentsel güvenlik stratejisi üretmektedir. Kentin ontolojik anlamdaki temellerinin tersine bir şekilde yükselen bu yeni hayat tarzı, güvenlik göstergesi olarak da neoliberalleşen kentin ilişki sistemlerini belirleyen temel faktör haline gelmektedir. Vurgusu yapılan noktanınönemli örneklerini güvenlikli siteler özelinde şekillenen yaşamlarda görmekteyiz. 'Yabancı korkusu' bağlamında kurgulanan bu türden yaşam alanlarını artık Türkiye'de de (bilhassa İstanbul'da) yoğunlukla görmekteyiz. Bu çalışmanın amacı İstanbul metropolitan alanında yükselen söz konusu yerleşimlerin 'zenofobik' ve 'miksofobik' içerimlerinin nasıl işlediğini anlamaya çalışmaktır. Ortaya konulan saptamalar ışığında giderek yükselmekte olan yeni kentleşme tarzının, geleneksel kentin değerleri karşısındaki içeriklerinin neler olduğunu açığa çıkarmayı amaçlamaktayız. Araştırma İstanbul'daki güvenlikli sitelerde oturan 57 kişiyle yapılan derinlemesine mülakatlar çerçevesinde derlenen, yaklaşık 50 saatlik ses kaydı üzerinden irdelenmiş ve veriler analiz edilirken söylem analizi kullanılmıştır. 

Anahtar Kelimeler: