Abstract:

Bu makalede, “yön gösterme durumu” nun işaretleri olarak gramer kitaplarında belirtilen -ra ~ -rä, -ru, -rü, -r? ~ -ri ve -?aru ~ -gärü ’ye benzer şekiller olan Türk dillerindeki son eklerin kökeni araştırılmıştır. Durum işaretleyicileri olarak bu son eklerin tarihsel gelişimi, hem Proto-Altaycada hem de Proto-Türkçede eklerin orijinal şekil ve işlevlerinin yeniden yapılandırılmasına sebebiyet veren bir takım denemelere yol açacak kadar çok belirsizdir ki yapılan bu denemelerin tümü ikna edici değildir. Bu çalışmada, probleme yeni bir bakış açısıyla bakılacaktır. Yeniden yapılandırma denemelerini, her bir yaklaşımı eksik yönleriyle çeşitli faydalarını hesaba katarak, tekrar değerlendirme ile işe başlanacaktır. Bu makalede, Eski Türkçeden biçim bilimsel ve söz dizimsel verilere dayanarak Ön-Eski Türkçede yön gösterme durumunun işlevi ve orijinal şekli ile ilgili yeni bir yapılanma önerilecektir.

Keywords: