Özet:

İkinci Yeni’nin önemli şairlerinden olan Turgut Uyar, gelenekli şiirin özelliklerini taşıyan Arz-ı Hal (1949) ve Türkiyem (1952) adlı ilk kitaplarından sonra yayımladığı Dünyanın En Güzel Arabistanı (1959) ile hem teknik açıdan hem de şiir dili açısından yeni ve farklı bir edebî anlayışı benimser. Uyar’ın İkinci Yeni şiirinin özelliklerini taşıyan bu üçüncü kitabıyla birlikte yeni bir şiirsel söylem geliştirdiği ve dünyaya farklı bir algılama biçimiyle yaklaşmaya başladığı gözlemlenir. Modern kent ve bireyin sorunlarını yeni bir dil ve imgeler sistemi ile ele alan bu ikinci dönem Turgut Uyar’ın şiir serüveninde önemli bir kırılmadır. Bu dönemle birlikte Turgut Uyar’ın şiirlerinde görülen ve modernizmin getirdiklerinden huzursuz olan birey, kentte yaşadığı kuşatılmışlık duygusuna karşı bir tür doğaya kaçma arzusuna sığınır. Uyar’ın modernite karşıtı bu şiirsel söylemi onun şiirlerinde kendine özgü bazı imge ve kavramlarla somutlaştırılır. Bu makalede Uyar’ın şiirlerinde modernitenin hangi açılardan ve nasıl eleştirildiği tartışılacak ve bu eleştirel dilin şiirdeki görünümleri üzerinde durulacaktır.

Anahtar Kelimeler: