Atıf Sayısı
5
Görüntüleme
86
İndirme
29
Metafiziğin ana konusu olan varlığın, kapsamı altındakilere hangi anlamda söyleneceği konusu, İslam felsefesinin ontolojiye dair en önemli sorunlarından birisidir. Yani varlık, bütün mevcutlar üzere eşit anlamda mı yoksa dereceli olarak mı söylenir? Dereceli olarak söylenmesine teşkîk denir. Aslında varlık-mahiyet, zorunlu-mümkün gibi ayrımlar da bir açıdan bu problemin çözümüne katılır. Zihin bu çözümü yapabilmek için mevcutları Tanrı-âlem veya özne-nesne gibi ayrımlara tâbi tutar. Sonrasında ise teşkîk fikri sayesinde bu ayrımları aşmaya çalışır. Zihin, teşkîk fikrinin tam olarak farkına varamaması durumunda -Aristoteles örneğinde olduğu gibi- Tanrı ile evren arasında ontolojik aykırılık ve kopukluklar olduğu düşüncesine kapılır. Bu makalede ulaşılmaya çalışılan hedefler şunlardır: Varlığın teşkîki niteliği onun basit olduğu fikrine dayanır. Eğer böyle olmasaydı varlık bileşenlerine ayrılacak ve her mevcutta farklı bir şey olarak karşımıza çıkacaktı. Varlık güçlülük-zayıflık, kemal-noksanlık, öncelik-sonralık, ihtiyaçsızlık-fakirlik, nedensonuç vb. gibi açılardan dereceli bir yapıya sahiptir. Kısacası varlığın teşkîk niteliği “varlık, mevcutların birleşmelerini ve farklılaşmalarını sağlayan asıldır” şeklinde formüle edilebilir.
The main subject of metaphysics is the subject of what the meaning of the existence is to be said to those under its scope, one of the problems of the ontology of Islamic philosophy. Is the existence spoken equally or gradually for all existents? It is said to be high-level. In fact, the existence-specificity, the differences such as compulsory-possible, also participate in the solution of this problem in a sense. The mind follows the differences between the existing ones, such as God-the-world or the essence-object, in order to make this solution. After that, thanks to the idea, he tries to overcome these differences. When the mind is unable to fully understand the idea of the spirit, it is, as in the example of Aristotle, the idea that there are ontological contradictions and gap between God and the universe. The objectives attempted to be achieved in this article are: The motivational nature of the existence is based on the idea that it is simple. If not, it would be divided into the components of the existence, and it would come to us as something different in every presence. Weakness, weakness, weakness, priority, disadvantage, poverty, causal, etc. It has a strong structure from the angle. In short, the motivating nature of the existence can be formulated in the form of "the existence is the wing that allows the existents to unite and differentiate."
The problem of calling the things in the scope of existence which is the main topic of metaphysics is the most important theme of ontology in Islamic philosophy. In other words, is existence called equally or gradually? Calling it gradually is tashkīk (gradation). Tashkīk and dichotomies such as existence-essence, necessary-possible are also come out to solve this problem. Mind is subject to divide the beings like God-universe or subject-object. Afterwards, tries to overcome these divisions by the idea of tashkīk. In the case of not grasping the idea of tashkīk thoroughly -as in the case of Aristotle- gets the idea that there are ontological contradictions and disunities between God and universe. The goals of this study are as follows: The quality of tashkīk of the existence is based upon the idea that it is simple. If not, it will be decomposed and will become a different thing in each being. In addition, existence has a gradual structure such as strength-weakness, posteriority-anteriority, cause-effect. Thus, the gradual quality of the existence can be formalized as follows: “Existence is the essence that ensures unity and disunity of beings.” [You may find an extended abstract of this article after the bibliography.]
Alan : İlahiyat
Dergi Türü : Ulusal
Makale Detay 
Atıf Yapanlar
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
