Özet:

XVIII. Yüzyılın son çeyreği ile XIX. yüzyılın ilk yarısında yaşamış olan Tâhir Selâm Bey; Keçecizâde İzzet Molla, Muvakkitzâde Muhammed Pertev Paşa, Sahhaflar Şeyhi-zâde Esad Efendi, Şeyhülislâm Ârif Hikmet Bey gibi şairlerle yakın dostluk kurmuş bir divan şairidir. Fuzûlî, Bâkî, Nedîm ve Şeyh Galip’ten aldığı ilhamı şiir yeteneği ile geliştiren ve daha sonra Şeyhülislam Ârif Bey’in meclisinde bulunmakla da o topluluktan çok şey öğrenip ufkunu genişleten Tâhir Selâm Bey, Selâm mahlasıyla şiirler söylemiştir. İçinde bulunduğu şiir ortamından etkilenen Selâm, zaman zaman ağdalı bir dil kullanmakla birlikte mahallî dile de hâkimdir. Mahallileşme sürecinde iken hikemî ve felsefî yaklaşımı da ihmal etmeyen geleneğe bağlı ve dönemin içerisinde vasatın da fevkinde bir şairdir. Bu makalede Tâhir Selâm Bey’in Divan’ındaki şiirlerinden yola çıkarak onun edebi kişiliği, şiir hakkındaki düşünceleri, nazire ve müşterek şiir geleneği içindeki yeri dikkatlere sunulmaya çalışılmıştır.

Anahtar Kelimeler: