Views
200
Downloands
94
Audio Listening
3
Son iki asırda İslâm âleminde “modernleşme tasavvuru” ve “geleneği okumada yöntem” konusu bir problematik olarak peyderpey kendisini daha baskın bir şekilde dayatmıştır. Müslümanların içinde yaşadığı çağla ve Batılı modernitenin pratiğiyle “kimliklerini” kaybetmeden iletişim kurma istekleri, farklı temayüllere sahip Müslüman düşünürleri bu konuda düşünsel projeler ortaya koymaya sevk etti. Modernleşmek için gelenekle mutlak bir “epistemolojik kopuş” yaşamanın şart olduğunu ileri süren Müslüman düşünürlerin yaklaşımları pek yankı bulmamıştır. Diğer bazı Müslüman düşünürler ise “kimlik kaygısı” güden her toplumun, kimliğini yeniden inşa etmek durumunda kaldığında kendi geleneğine başvurup onu eleştirmesi ve gerekliyse revize etmesi gerektiği düşüncesindedirler. Bu görüşü benimseyenler geleneğin hangi metodolojiyle kritik edileceğini belirleyip bunu ikna edici şekilde gerekçelendirmek durumundaydılar. Bu hususta 20. asrın ikinci yarısına damgasını vuran iki düşünsel ve kısmen karşıt proje ortaya çıktı: (1-) Muhammed Âbid el-Câbirî’nin geleneğin muhtevasını onu ortaya çıkaran metodolojilerden arındırarak modern metodolojilerle kritik ve revize eden yapısalcı yaklaşımı, (2-) Geleneğin muhtevasını dikkate alıp onun kritik ve revizyonunda modern metodolojilerin yanı sıra -hatta ondan önce- bizzat geleneği ortaya çıkaran klasik metodolojilerin de işletilmesini savunan Taha Abdurrahman’ın pragmatik (pragmatics) okumasıdır. Zira her gelenek karakteristiğini belirleyen bir pragmanın, yani dilsel, kültürel ve dinsel hususiyetlerin meydana getirdiği gerçekliğin gölgesinde teşekkül eder.
In the last two centuries, peyderpey has imposed himself more dominantly as a problem on the subject of "modernization design" and "the method of reading the tradition". The desire to communicate without losing their “identities” with the age in which Muslims live and the practice of Western modernity has led Muslim thinkers with different themes to show up thought projects on this subject. The approaches of Muslim thinkers who claim that it is necessary to experience an absolute “epistemological breakthrough” by tradition to modernize have not found much in mind. Some other Muslim thinkers believe that, because of the “identity concern”, every society should apply to its own tradition and criticize it and, if necessary, revise it when it is to rebuild its identity. Those who accepted this view had to determine which methodology of the tradition would be criticized and justify it in a convincing way. In this regard, two thoughtful and partially opposite projects that hit the mark to the second half of the 20th century appeared: (1-) The structural approach of Muhammad Abid al-Qabiri, which criticized and revised the modern methodologies by cleansing from the methodologies that revealed the tradition, (2-) The pragmatic (pragmatic) reading of Taha Abdurrahman, which took into consideration the tradition and in its criticism and revision the modern methodologies as well as – even before it – the processing of the classic methodologies that revealed the tradition personally. For every tradition is formed in the shadow of a pragmatism that determines its characteristics, i.e. the reality created by the linguistic, cultural and religious specificities.
Journal Type : Uluslararası
Article Detail 
Similar Articles
Download PDF
Journal Information
Listen Paper
Cite
Print This Page
Share
Mendeley
