Özet:

 Osmanlı Devleti’nin on dokuzuncu yüzyılın son çeyreğine kadar Filistin meselesi diye bir meselesi olmamıştır. Kaynakların verdikleri sağlıklı bilgilere göre Filistin meselesinin uluslararası bir mesele olarak ortaya çıkmasında en önemli faktör “Siyonizm” kavramıdır. Kısaca, “Siyonizm” Yahûdîlerin bir millet olarak Filistin’e yerleşmek için yaptıkları teşkilatlı çabadır. Siyonizm ilk olarak ortaya çıktığında, tek hedefi Yahudileri Filistin’e yerleştirmekti ve bu amacına ulaştı. Günümüzde herkesin malumu olduğu gibi çok daha farklı ve evrensel planları vardır. Yahudilerin Filistin’e göçlerinin kötü niyet taşıdığını anlayan Sultan Abdülhamid, bu meselenin hem Filistin, hem de Osmanlı Devleti için ne anlama geldiğini çok iyi değerlendirmiş ve gerekli önlemleri almaya büyük çaba harcamıştı. Yahûdîlerin Filistin’e yerleşmek istediklerini anlayan Sultan İkinci Abdülhamid 1888 tarihinde ve sonraki tarihlerde çıkarmış olduğu kanunlarla Filistin’e yerleşmelerini yasakladı. Ne yazık ki siyonistlerin ve büyük devletlerin planlarını tamamen bertaraf edememiştir.  Sultan Abdülhamid’in endişeleri haklı çıkmış ve altmış sene sonra bu topraklarda İsrail diye bir devlet kurulmuştur. Kurulan bu devleti 1949’da Türkiye Cumhuriyeti bir devlet olarak kabul edilmiştir.

Lozan Barışı’ndan sonra,  1947’de ilan edilen taksim planının desteklenmesi dışında, Türkiye’nin Arap ülkeleri ve Filistin meselesinde yakınlığı ve destek vermesi sınırlı kaldı. B unun olmasındaki en önemli sebep, Türkiye’nin Filistin meselesi ve bölgedeki hadiselere kendi çıkarlarını zedeleme endişeleridir.

Anahtar Kelimeler: