Abstract:

Ortaçağ İslam felsefesinin önemli filozoflarından İbn Bacce insanın nihai amacı sorununu, “insani yetkinlikler”, “ruhani formlar” ve “düşünülür nesnelerle birleşmenin üç derecesi” gibi farklı bakış açılarından ele almıştır. İbn Bacce düşünülür nesnelerle birleşmenin ilk iki derecesini ‘doğal’ yol ve nihai dereceyi bir ‘ilahi bir bağış’ olarak niteler. İbn Bacce genellikle akılcı bir düşünür olarak bilinir. Fakat o, doğal ve akılcı bir yolda ilerlese de, nihai derecenin tasvirinde mistik terimlerle ifade edilmiş bir entelektüalizme yaklaşır. Aslında doğal yetkinlik ve ilahi yetkinlik arasındaki gerilim, Ortaçağ düşüncesinin karakteristik bir özelliğidir. Bu çalışmada, İbn Bacce’nin akılcılığının sınırları ve onun görüşlerinin Ortaçağ düşüncesi içerisindeki yeri ele alınacaktır

Keywords: