Görüntüleme
13
İndirme
2
Perkolasyon teorisi, ağ yapıları üzerinde faz geçişleri sırasında gerçekleşen olayları anlamayı ve tanımlamayı hedefleyen istatistiksel bir yaklaşımdır. Yapılan bu çalışmada, geliştirilen yön-kesme yöntemi tanıtılarak, perkolasyon teorisinin en temel ve yaygın uygulaması olan iki-boyutlu ızgaralar üzerinde, Monte Carlo temelli bir benzetimde, perkolasyon eşiği ve kritik üstellerin tespit edilebileceği gösterilmiştir. Latis üzerindeki herhangi bir düğüm noktasına ait komşuları gözeterek, bu noktaya ait bağ potansiyelini bir dizi ile tanımlayan yöntem, kurulmuş bağların tekrarlanmaması ve tanımlı olmayan bağların kurulmaması için ilgili yönlerin kesilerek diziden çıkartılmasına dayanmaktadır. Ayrıca, referans numaralarına dayalı kümelenme sistemiyle, küme davranışlarını incelemeye olanak sağlayan algoritma, bu yöntemle evrensel davranışların ve kritik üstellerin de tespit edilmesini sağlamaktadır. Çalışmada, yöntemin sınanması adına, kare ızgara üzerine adreslenen üç farklı temel Arşimet latislerinde, perkolasyon benzetimleri yapılmıştır. İki-boyutta bağ perkolasyonu için, üçgen, kare ve bal peteği latislerinde, gerçek değerleri sırasıyla yaklaşık olarak 0,3473, 0,5 ve 0,6527 olan perkolasyon eşikleri, 1000×1000 boyutlarına sahip bir ızgara üzerinde üçgen latis için 0,3469±0,0016, kare latis için 0,4992±0,0022 ve bal peteği latis için 0,6510±0,0027 olarak tespit edilmiştir. Yine değerleri iki-boyutta evrensel olan kritik üsteller β, γ, ν ve fraktal boyut D, gerçek değerleri sırasıyla 5/36 (~0,1389), 43/18 (~2,3889), 4/3 (~1,3333) ve 91/48 (~1,8958) olmak üzere, üçgen, kare ve bal peteği latislerinde sırasıyla, β değeri 0,1389, 0,1386 ve 0,1390, γ değeri 2,3886, 2,3272 ve 2,3275, ν değeri 1,3326, 1,3392 ve 1,3168 ve son olarak D değeri 1,8801, 1,8729 ve 1,8932 şeklide tespit edilmiştir. Her üç farklı latis için de oldukça uygun sonuçların elde edildiği benzetimler ışığında gösterilmiştir ki yön-kesme yöntemi farklı latis tiplerinde ve potansiyelde farklı boyutlarda, gerçekleştirilmesi hedeflenen perkolasyon benzetimlerine etkin ve nispeten kolay bir algoritma olmaya aday durumdadır.
Percolation theory is a statistical approach aimed at understanding and identifying events occurring during phase transitions on network structures. In this study, introducing the developed direction-cutting method, on the two-dimensional grids, which are the most basic and common application of percolation theory, in a Monte Carlo-based comparison, the percolation threshold and critical surfaces can be identified. By observing the neighbors of any node point on the Latis, the method that defines the link potential of this point by a series is based on the cutting out of the row of the relevant sides in order not to repeat the established connections and not to establish the undefined connections. In addition, the algorithm, which allows the accumulation system on the basis of reference numbers to study group behaviors, ensures that universal behaviors and critical superiorities are also identified. In the study, for the purpose of testing the method, percolation comparisons were made in three different basic archimate plates addressed on the square grid. For two-dimensional connectivity percolation, in the triangle, square and honey pete lats, the actual values are approximately 0,3473, 0,5 and 0,6527 percolation boundaries, respectively, for 0,3469±0,0016 for a triangle latis on a grid with 1000×1000 dimensions, 0,4992±0,0022 for square latis and 0,6510±0,0027 for honey pete latis. The critical surfaces, which are universal in two-dimensions again, are β, γ, ν and fraktal dimensions D, the actual values are 5/36 (~0,1389), 43/18 (~2,3889), 4/3 (~1,3333) and 91/48 (~1,8958) respectively, in the triangle, square and honey pete plates, the β values are 0,1389, 0,1386 and 0,1390, the γ values are 2,3886, 2,3272 and 2,3275, the ν values are 1,3326, 1,3392 and 1,3168 and finally the D values are 1,8801, 1,8729 and 1,8932 respectively. In the light of the comparisons in which the results are quite appropriate for both the three different latis, it has been shown that the direction-cutting method in different types of latis and potentially different sizes, is likely to be an effective and relatively easy algorithm for the targeted percolation comparisons to be implemented.
Percolation theory is a statistical approach that aims to understand and identify events that occur during phase transitions on networks. In this study, with the developed direction-cut method, it has been shown that percolation threshold and critical exponents can be determined with Monte Carlo-based simulation on two-dimensional grids that are the most basic and common application of percolation theory. By considering the neighbors of any site on the lattice, the method of defining the bond potential of this site with an array is based on cutting the related directions from the array so that the established bonds are not repeated and the infeasible bonds are not established. In addition, the algorithm, which allows examining the cluster behavior with the cluster system based on reference numbers, enables the detection of universal behaviors and critical exponents. In order to test the method, percolation simulations have been performed in three different Archimedean lattices addressed on square grids. In two-dimensional bond percolation, on a 1000 × 1000 grid, the percolation thresholds for triangular, square, and honeycomb lattices, exact values of which are approximately 0.3473, 0.5 and 0.6527 respectively, have been found as 0.3469 ± 0.0016 for the triangular lattice, 0.4992 ± 0.0022 for the square lattice, and 0.6510 ± 0.0027 for the honeycomb lattice. Also, critical exponents such as β, γ, ν, and fractal dimension D, values of which are universal in two-dimensions and the exact values are 5/36 (~0.1389), 43/18 (~2.3889), 4/3 (~1.3333), and 91/48 (~1.8958), respectively, have been found as 0.1389, 0.1386, and 0.1390 for β; 2.3886, 2.3272, and 2.3275 for γ; 1.3326, 1.3392, and 1.3168 for ν; and finally 1.8801, 1.8729, and 1.8932 for D in triangular, square and honeycomb lattices, respectively. The results of the simulations which are quite convenient for all three different lattices showed that the direction-cut method is a strong candidate to be an effective and relatively easy algorithm for percolation simulations targeted to different lattice types and potentially in different dimensions.
Alan : Fen Bilimleri ve Matematik; Mühendislik
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
