Özet:

Asıl adı Mehmed olan ve Masrafzâde lakabıyla tanınan Şefîk; kâtiplik, hâcegânlık, mukataacılık, vakanüvislik görevlerinde bulunmuştur. Daha çok, tarihçi kimliği ile bilinen Şefîk Mehmed, 1703 yılında cereyan eden Edirne Vak’asını anlattığı Şefîknâme adlı eseri ile tanınmaktadır. Bazı tezkirelerde güçlü bir şair olduğundan bahsedilen Şefîk’in divan sahibi olduğuna dair herhangi bir kayıt bulunmamaktadır. Tezkirelerde şiirlerinden birkaç beyit örnek olarak verilir. Bu beyitler, Şefîk’in âşıkane şiir tarzını örneklendirmektedir. Bunun yanında Topkapı Sarayı Müzesi Kütüphanesinde bulunan ve 1118 (1707)’de tertip edilmiş Zeyl-i Şefîk-nâme isimli bir mecmuada Şefîk Mehmed’e ait 6 kaside, 9 gazel, 1 beyit bulunmaktadır. Kasidelerin beşi dinî muhtevalıdır. Bunlardan ikisi naat, biri münacat, biri de dört halife için yazılmış bir medhiyyedir. Diğer kaside de Râmî Mehmed Paşa için kaleme alınmış bir medhiyyedir. Gazellerinin ilki münacattır. Diğer gazeller ve beyit de âşıkane tarzda yazılmıştır. İki beyitten oluşan son iki gazel, nâ-tamam gazel özelliğindedir. Biyografik kaynaklarda da Şefîk’e ait 3 gazel, 4 beyit bulunmaktadır. Bu çalışmada Şefîk Mehmed’in bahsedilen mecmuada yer alan gazelleri ile tezkirelerde geçen şiir örneklerinin genel özellikleri üzerinde durulacak, bu gazel ve beyitlerin çevriyazılı metinleri verilecektir.

Anahtar Kelimeler: