Özet:

Uluslararası sözleşmeler, birden fazla devletin belli bir konuda akdettikleri iki veya çok taraflı antlaşmalardır ve üye ülkeler için bağlayıcı hükümler içerirler. Türkiye yıllardan beri çevre ve doğal kaynaklarla ilgili birçok sözleş- meye imza atmış ve taraf olmuştur. Bunlar arasında özellikle CİTES Sözleşmesi (Nesli Tehlikede Olan Yabani Hayvan ve Bitki Türlerinin Uluslar arası Ticaretine İlişkin Sözleşme), Biyolojik Çeşitlilik Sözleşmesi ve Barselona Sözleşmesi (Akdeniz’in Kirliliğe Karşı Korunması Sözleşmesi) ilk akla gelenlerdir. Bir sözleşmenin hangi şartlarla Türk İç Hukuku’nun bir parçası olduğu, 1982 Anayasası’nın 90. maddesinde belirtilmiştir. Ancak, gerek hukuk sistemlerinin ve iç hukukun farklı olması, gerekse üzerinde çok düşünülmeden imzalanmış olması, birçok sözleşmenin iç hukuka uyarlanmasında zorluklara neden olmaktadır. Bu çalışmanın amacı, çevre ve doğal kaynaklar konusunda taraf olunan uluslararası sözleşmelerin iç hukuka uyarlanması ve uygulamasında ortaya çıkan hukuksal sorunlar ve bunların çözümü için yeni görüşler ortaya koymaktır. Çalışmanın birinci bölümünde uluslararası sözleşmelerin devletler hukukundaki yeri ele alınmıştır. İkinci bölümde uluslararası sözleşmelerin Türk İç Hukuku’ndaki yeri ve üçüncü bölümde ise, sözleşmelerin Türk İç Hukuku’na uyarlanmasında ortaya çıkan sorunlar irdelenmiştir. Son bölümde ise bu sorunların nasıl çözümlenebileceğine ilişkin önerilerde bulunulmuştur.

Anahtar Kelimeler: