Özet:

Bu makalede ses ve kişilik arasındaki ilişki irdelenmiş ve bu ilişkinin anlaşılmasının ses eğitiminde, öğrencinin kendi sesini bulma yolunda eğitmenin gözeteceği en önemli ögelerden biri olduğunun altı çizilmiştir. Ses ve söz, kültür tarihi içinde çeşitli anlamlar yüklenmiş, özellikle insan sesi mistik ve felsefi birçok metine konu olmuştur. Ses ve kişilik, aynı sözcükten türemiştir. Latince “persona”, per: için, ile; sona: ses anlamlarını taşıyan birleşik bir sözcüktür. “Maske” anlamına geldiği gibi, bugün birçok dilde kişilik anlamına gelen (ing: personality) sözcük, bu sözcükten türemiştir. Carl Gustav Jung’a göre “persona”, yani “maske”, bireyin takındığı tavırdır. Birey, çocukluğunda tamamen isteklerine göre hareket eder ama büyüdükçe, istediği bir şeyi elde etmek için rol yapmayı öğrenir. Aynı teori sese uygulandığında, kişinin büyüdükçe doğal sesinin olanak ve sınırlarını daralttığı, aldığı rol modelleri taklit ettiği ve doğal sesinden uzaklaştığı söylenebilir. Ses eğitimi, ister sözel, isterse müziksel alanlarda yapılsın, eğitimcinin bu ilişkiyi çözümlemesi, öğrencisinin ses kullanımındaki o güne dek oluşturduğu kalıpları ve koşullanmaları yıkarak, kendi sesini bulması yolunda çalışması gerekir. Duygusal engelleri aşmak sesi iyileştirdiği gibi, ses çalışmaları yapmak da duygusal sorunları aşmaya yardımcı olur. Ses eğitimi, eğitilenin olduğu kadar eğitimcinin de sürekli öğrenmeye devam edeceği bir alan olmalıdır. Makalenin “sonuç ve öneriler” bölümünde ses- kişilik ilişkisi bağlamında ses eğitimi sürecinde pedagojik ilkeler sıralanmıştır.

Anahtar Kelimeler: