Abstract:

İnsan, dünyanın yaşam kaynağı olan ve kusursuz olmasının yanında kötü şeyleri de meydana getiren güneş gibidir. İnsanın bu benzerliği gün gibi görünür niteliklerinin yanında onun meçhul ve kestirilemez yanlarını da ortaya koyar. Bu bağlamda insanın iç dünyasında iyi ya da kötü nelerin barındığı tam olarak bilinemez ancak davranışların bencillik, kötü ruhlu olma ve acıma olmak üzere üç temele dayandığı söylenebilir. İnsana, sözü edilen bu esaslara dayanmaksızın etki edebilecek başka bir güç düşünülemez. Kendini iyi bir birey olarak görme eğilimindeki insana bir bütün olarak bakıldığında onun gerçekte daha az iyi olduğu düşünülebilir. Bununla birlikte her insanın iç dünyasında öfkesini açığa çıkarmak için fırsat kollayan, başkalarına acı yaşatma isteği duyan, önüne çıkanı kim ve ne olursa olsun tereddüt etmeden öldürebilecek vahşi bir hayvanı barındırabildiği de bir hakikattir. İnsanın bu yönünü evcilleştirmesi veya denetim altında tutabilmesi için yapması gereken yükümlülükler vardır. “İnsan tabiatının radikal kötülüğü” olarak tanımlanabilen bu durumu düzeltme arayışı, kimi zaman aksi yönde gelişmelere yol açabilmektedir. Bu arayış, varoluşun daimi kederiyle acıları giderek artan yaşama isteğinin keder kısmını, başkalarına acı vererek hafifletme arayışıdır. Bu durumda insan, benliğindeki zulmü ve kötülüğü daha fazla artırır. En muhrik bir duygu olan aşk için güven ve teslimiyet gerekir. Aşk, sırlarını kendisine koşulsuz şekilde bağlananlara açar. Bencillik, korku, aç gözlülük gibi hasletler ise aşkı değersizleştirmektedir. Şehvani arzuların her hali, bu dünyaya ait türlü cazibelerin etkisinde kalma harmonik davranışın inkişafına engeldir. Bu bağlamda; Selma ve Gölgesi romanı, insan davranışlarının karmaşık yapısını ortaya koyan ve okuyucusuna iyi-kötü gibi tezat kavramları derinlemesine düşündüren edebî-felsefî derinliği olan bir eserdir.

Keywords: