Abstract:

Fiziksel tıp ve rehabilitasyon uzmanlık alanında, hastaların önemli bir kısmını “spinal kord yaralanması” olanlar oluşturmaktadır. Bu hastalar yemek yeme, öz bakım, tuvalet, yürüme gibi motor aktiviteleri yapamaz ya da büyük ölçüde bir yakınına ve refakatçiye bağımlıdır. Klinikte yatarak uzun süreli rehabilitasyon programına alınan hastaların, beklentileri ile sağlık profesyonellerinin hedefi çoğu kez örtüşmez. Sağlık profesyonellerinin hedefi, hastanın optimum düzeyde bağımsız hâle getirilmesidir. Bu hedef, hastanın tekrar ambule olmasını, ellerini kullanmasını, kendine bakım aktivitelerinde bağımsızlaşmasını, cihazlarla ayağa kalkmasını, tekerlekli iskemle ile toplumsal hayata katılımını içermektedir. Hastalar çoğu kez, sadece yürümek isterler. Onlara hastalıkları hakkında bilgi vermek, hasta özerkliğine saygı bağlamında temel bir etik ilkedir. Bu ilke, hastalığın seyri, tedavi seçenekleri, bakım süreçleri ve olası sonuçlar konusunda hastanın bilgilendirilmesiyle etkin hâle gelir. Ancak felçli hastaya bir daha yürüyemeyeceği açıklamasını yapmak, yani kötü haber vermek işin en zor kısmını oluşturmaktadır. Bu makalede, spinal kord yaralanması olan hastalara kötü haber verme yaklaşımları ve etik boyutu tartışılacaktır.

Keywords: