Özet:

Orta çağ Katolikleri, zaman zaman aşai rabbani ayini ve törenlerinde lütfa nail olunduğuna inanmışlardır. Bu gibi ayinsel törenler, yalnızca Tanrı lütfünün işareti ve vaadi sayılmamış, bununla birlikte inananın ruhani kurtuluşunu da garanti etmiştir. Çünkü bu inanç, günahlarından dolayı pişmanlık duyan erkek veya kadının, doğrudan Tanrı’ya yönelmeyi öğretmek yerine, günahlarını itiraf edeceği bir insana gitmesini telkin etmektedir. Bu kişinin, Tanrının aracısı veya şefaatçisi olduğuna inanılmaktadır. Orta çağın Katolik asketikizmi, sadece yalın bir ilke olarak dünyadan kopup uzaklaşma demektir, insanlar arasında dünyevi çalışmanın reddedilmesiyle ifadesini bulur, parasal kazanç peşinde koşulmasının da kınanmasını gerektirir. Manastır hayatının asketik idealleri, bu dünyaya, ekonomik kurumlara ve bireyci maksatlara karşıdır. Orta çağ filozoflarının köktenci inanca dayanan temel önermesi, paranın verimsiz olduğu ve gelirin ya da servetin bir kaynağı olamayacağı yargısını içermekteydi. Borç para karşılığında fazla paranın alınması, bu nedenle, kendi içinde adil değildir ve herkes için de öldürücü bir günahkârlıktır. Çünkü alınan her fazladan para, olmayanın alınması demek olduğu için, bu eşitsizliğe yol açmakta ve adalete aykırı düşmektedir

Anahtar Kelimeler: