Abstract:

Özet Amaç: Çocuk fiziksel travma olgularını değerlendirmek ve etkileyen faktörleri belirlemektir. Yöntem: Tanımlayıcı tipte yapılan araştırma, Eylül 2014- Haziran 2015 tarihleri arasında, Erzurum Bölge Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Acil Servis Kliniğinde, araştırmaya katılmayı kabul eden 0-18 yaş grubu travma yaşayan çocuklar (S=355) ve ebeveynleri (S=355) ile gerçekleştirilmiştir. Verilerin toplanmasında, bir soru formu ve Pediatrik Travma Skorlaması ve Glaskow Koma Skalası kullanılmıştır. Elde edilen veriler, yüzdelik dağılımlar, ortalama, varyans, t testi ve ki-kare ile analiz edilmiştir. Araştırmada, etik ilkelere uyulmuştur. Bulgular: Çocukların travma ortalaması 7.95±3.18 olarak bulunmuştur. Bir yaşında ve daha küçük olanların (p<.05), ilkokul-ortaokula gidenlerin (p<.05) önemli düzeyde daha ağır travma yaşadıkları, travma düzeyini annelerin çalışma durumu (p<.01) ve baba yaşının (p<.05) etkilediği, çalışmayan annelerin (p<.01) ve 23-35 yaş grubundaki babaların (p<.05) çocuklarının önemli düzeyde daha ağır travma yaşadıkları saptanmıştır. Bir yaşında ve daha küçük (p<.001), okula gitmeyen (p<.001), ailede tek çocuk olanların (p<.01), trafik kazası sonucu travma yaşayanların (p<.05), gövde ve çoklu travması olanların (p<.001) komalarının önemli düzeyde daha kötü olduğu belirlenmiştir. Beş yaşına kadar olan çocukların travma düzeyi ile koma düzeyi arasında pozitif yönde güçlü bir ilişki olduğu saptanmıştır (r=. 504**, p<.001). Sonuç: Çocukların evde, sokakta ve okulda ciddi travmalar yaşadığı anlaşılmaktadır. Ayrıca, travmanın iyileşme düzeyine paralel olarak, koma düzeyinin de iyileşmesi, travma ciddiyetinin hafifletilmesine yönelik girişimleri gerektirmektedir. Bu konuda, ailelerin, okul yönetimleri ve öğretmenlerin kazaları önlemeye yönelik koruyucu tedbirler almaları konusunda bilgilendirilmeleri ve bilinçlendirilmeleri olumlu katkılar yapabilir.

Keywords: