Atıf Sayısı
14
Görüntüleme
69
İndirme
22
Bu makale Orta Asya bölgesel güvenlik ilişkilerini ve ilgili bölge devletlerinin karşılıklı güvenlik bağımlılığı sonucu ortaya çıkan Şangay İşbirliği Örgütü’nü bölgesel güvenlik kompleksleri teorisi çerçevesinde incelemektedir. Aynı zamanda Orta Asya bölgesel güvenlik dinamiklerinden hareketle bölgesel güvenlik kompleksleri teorisini de yeniden gözden geçirmektedir. Barry Buzan ve Ole Waever tarafından geliştirilen bölgesel güvenlik kompleksleri teorisi güvelik ilişkileri üzerinde en çok etkili olan faktörün coğrafi yakınlık olduğu varsayımından yola çıkar. Buna göre bir bölgedeki devletlerin güvenlik sorunları birbirlerinden bağımsız olarak anlaşılamayacak şekilde bağlantılıdır. Orta Asya devletleri de kendi güvenlik ilişkileri, karşılıklı güvenlik bağımlılıkları ve bu anlamda etrafındaki bölgelerden farklılaşması bakımından kendi başına ayrı bir bölgesel güvenlik kompleksi oluşturmaktadır. Rusya ve Çin ise bölge ile ortak sınırları olan iki büyük güç olarak Orta Asya güvenlik kompleksine nüfuz etmektedir ve bu özelliği itibariyle Orta Asya bölgesel güvenlik kompleksi iki kutuplu bir büyük güç kompleksi olarak tanımlanabilir. Bu makale, Şangay İşbirliği Örgütü’nün, Orta Asya bölgesel güvenlik kompleksi içerisindeki söz konusu güvenlik dinamiklerinin kurumsallaşma imkanı bulduğu bir bölgesel güvenlik topluluğu olduğunu savunmaktadır. Fakat bölgesel güvenlik kompleksi teorisinin varsayımlarına da uygun olarak Orta Asya bölgesel güvenlik kompleksi ve Şangay İşbirliği Örgütü zamanla bölge aktörleri arasındaki güvenlik dinamiklerinin değişmesiyle bir dönüşüm geçirebilir, sınırları daralabilir ya da yeni aktörleri de dahil edecek şekilde genişleyebilir. Nitekim 2017 yılında Hindistan ve Pakistan’ın da Şangay İşbirliği Örgütü’ne üye olmasıyla birlikte böyle bir durumla karşı karşıya kalınmıştır. Buradan hareketle, makalenin son kısmında, ilk başlarda Orta Asya bölgesel güvenlik kompleksi içerisindeki aktörlerin karşılıklı güvenlik bağımlılığından doğmuş olan Şangay İşbirliği Örgütü’nün önümüzdeki süreçte geçireceği muhtemel dönüşümler bölgesel güvenlik kompleksleri teorisinin varsayımları çerçevesinde tartışılmaktadır.
This study examines regional security relations in Central Asia and Shanghai Cooperation Organization which was emerged as a result of the security interdependence of regional states within the framework of the theory of regional security complexes. Meanwhile, it re-evaluates the theory of regional security complexes based on regional security dimensions in Central Asia. The regional security complexes theory, developed by Barry Buzan and Ole Waever, set out by the assumption that the geographical proximity is the strongest factor on security interaction. Accordingly, security issues of states in a region cannot be understood separate from each other. Central Asian states constitute a distinct regional security complex in terms of their own security relations and security interdependence that differentiates them from surrounding regions. Also, Russia and China as two great powers sharing borders with this region penetrates into the Central Asian security complex and that makes Central Asian regional security complex a bipolar great power security complex. This article argues that Shanghai Cooperation Organization is a regional security community in which all these regional security dynamics have been institutionalized. However, in accordance with the assumptions of the regional security complexes theory, in time both Central Asian regional security complex and Shanghai Cooperation Organization may transform or its external boundary may contract or expand. Indeed, as a result of memberships of India and Pakistan to Shanghai Cooperation Organization in 2017, such a case has occurred. Therefore, in the last part of the article, possible future transitions of the Shanghai Cooperation Organization that initially emerged from the security interdependence of the Central Asian states are discussed based on assumptions of regional security complexes theory.
This study examines regional security relations in Central Asia and Shanghai Cooperation Organization which was emerged as a result of the security interdependence of regional states within the frame of regional security complexes theory. Meanwhile, it re-evaluates the regional security complexes theory based on regional security dimensions in Central Asia. The regional security complexes theory, developed by Barry Buzan and Ole Waever, set out by the assumption that the geographical proximity is the strongest factor on security interaction. Accordingly, security issues of states in a region cannot be understood separate from each other. Central Asian states constitute a distinct regional security complex in terms of their own security relations and security interdependency that differentiate them from surrounding regions. Also, Russia and China as two great powers sharing borders with this region penetrate into the Central Asian security complex and that makes Central Asian regional security complex a bipolar great power security complex. This article argues that Shanghai Cooperation Organization is a regional security community in which all these regional security dynamics have been institutionalized. However, in accordance with assumptions of the regional security complexes theory, in time both Central Asian regional security complex and Shanghai Cooperation Organization may transform or its outer boundary may contract or expand. Indeed, as a result of memberships of India and Pakistan to Shanghai Cooperation Organization in 2017, such a case has occurred. Therefore, in the last part of the article, possible future transitions of Shanghai Cooperation Organization that initially emerged from the security interdependency of the Central Asian states are discussed based on assumptions of regional security complexes theory
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Atıf Yapanlar
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
