Abstract:

İstiridye mantarı (Pleurotus ostreatus), Türkiye’de kültür mantarından (Agaricus bisporus) sonra en yaygın yetiştirilen mantar türüdür. Ülkemizde istiridye mantarı yetiştiriciliği 1980’li yıllarda başlamıştır. Ancak, Bu yıllarda kültür mantarı yetiştiriciliği de yaygınlaşmaya başlamış, aslında yetiştiriciliği kültür mantarına göre daha kolay olmasına rağmen İstiridye mantarı yetiştiriciliği yeteri kadar ilgi görmemiş ve yaygınlaşmamıştır. Kompost hazırlama gibi zahmetli bir işlemi gerektirmeyen istiridye mantarı meşe, kayın, gürgen gibi ağaç kütükleri ile lignin ve selülozca zengin her türlü tarımsal bitki artıkları kullanılarak kolaylıkla yetiştirilebilmektedir. İstiridye mantarı yetiştiriciliği sonunda ortaya çıkan bitkisel atıklar hayvan beslenmesi ve tarımsal üretimde farklı amaçlar için kullanılabilmektedir. Bu özelliklerin yanında, gıda olarak tüketilmesi durumunda besleyici özelliğinin fazla olması ve tıbbi amaçla kullanılabilmesinden dolayı, önemli bir gıda ve ham madde kaynağı olarak değerlendirmektedir. Ülkemizde son yıllarda istiridye mantarı yetiştiriciliğine olan ilgi dikkate değer şekilde artış göstermektedir. Bununla birlikte kültür mantarında olduğu gibi istiridye mantarı üretiminin en önemli girdisi olan tohumluk misel (spawn) yurtdışı kaynaklardan sağlanmakta ve her iki mantarın tohumluk misel üretimi için günümüze kadar tespit edilmiş ve ticarileştirilmiş yerli izolat veya kültürleri bilinmemektedir. Yurtdışı kökenli izolat veya kültürlerden elde edilen tohumların ithali ülkemiz mantar yetiştiricilerine ciddi bir ekonomik yük getirmektedir. Bu çalışmada yerli P. ostreatus izolatı kullanılarak tohumluk misel üretimi gerçekleştirilmiş ve üretilen tohumlar saman substratına sardırılarak istiridye mantarı üretimi ve verimi değerlendirilmiştir. Bu araştırma ile yerli tohumluk üretiminde bir adım atılarak bu konuda dışa bağımlılığın azaltılması yönünde öncü bir çalışma yapılmıştır.

Keywords: