Özet:

Neyzen Niyazi Sayın’ın “iki ses arasındaki mânevî münâsebet” olarak tanımladığı müzik kümesinde, toplu icra söz konusu olduğunda, enstrümanlar arasındaki ahengi sağlayabilmek için referans bir sese ihtiyaç duyulur. Doğuda ya da batıda durum değişmez; eğer iki enstrüman ile bir icra yapılacak ise birinin diğerine uyması elzemdir. Fakat enstrüman kümesi genişlediğinde artık farklı organolojik yapılar da bu zemine dahil olur ve bazı enstrümanların sabit akortlu olması ya da akord edilmesinin pratik olmaması gibi sebeplerle ortak bir ses / frekans üzerinde birleşilmesi ihtiyacı ortaya çıkar. Çalışma, Avrupa müziğinin bu süreci nasıl yönettiği üzerinden başlayan bir girişle, Osmanlı – Türk müziğinde ney enstrümanının referansında devam eden icra kabiliyetinin, tarih sahnesinde bilinen neyzenlere ait neylerin analiz edilmesiyle ortaya çıkarılmasını amaçlar. Burada elde edilecek tüm veriler ile, teori ya da dönem müziği çalışan araştırmacılara bir model sunulması hedeflenir.

Anahtar Kelimeler: