Özet:

Klasik Türk edebiyatının kaynak eserlerinden biri de şuara tezkireleridir. Genel olarak klasik Türk edebiyatı alanında eser vermiş müelliflerin hayat hikâyeleri, eserleri ve edebî kişiliklerini konu edinen tezkireler, müellifler hakkında bilgi veren önemli kaynaklardır. Türk edebiyatında tezkire türünün ilk örneği Ali Şîr Nevâî’nin Mecâlisü’n-Nefâ’is adlı eseridir. Tezkire geleneği Sehî Bey, Latîfî ve Aşık Çelebî ile devam etmiştir. Bu gelenek, XX. yüzyılda Ali Emîrî’nin Tezkire-i Şuara-yı Âmid’i ile varlığını sürdürmüş ve Mahmut Kemal İnal’in Son Asır Türk Şairleri adlı tezkiresiyle sona ermiştir. Tezkirelerde genel olarak müelliflerin doğum-ölüm yeri ve tarihi, mesleği, edebî kişiliği ve eserlerine yer verilmiştir. Verilen bu bilgiler, kısmen de olsa okuyucuların şair/yazarların hayat hikâyeleri ve edebî kişilikleri hakkında bilgi sahibi olmasına yardımcı olmuştur. Tezkire müellifleri, tezkirelerde şairler ve yazarlar hakkında bilgi verirken bazen farklı üslûpları kullanmışlardır. Bu üslûplardan biri de müellifleri anlatırken kullanılan tavsîf cümleleridir. Çalışmamızın konusu, Ali Emîrî’nin Tezkire-i Şuara-yı Âmid adlı eserinde müellifler ve vasıfları anlatılırken kullanılan tavsif cümlelerini tespit edip bu cümlelerin dil içi çevirilerini yapmaktır.

Anahtar Kelimeler: