Özet:

Türkiye, tarihsel olarak yakın akrabalık ve komşuluk ilişkileri içinde olduğu Suriye’den Mart 2011’de başlayan iç savaş sonrasında, uygulamış olduğu “Açık kapı” politikasının da etkisiyle milyonları bulan insan akınına uğramıştır. Yaklaşık dört milyon Suriyeli sığınmacıya ev sahipliği yapan ülke, nüfusunun yüzde beşini bulan bu kitle ile ilgili başta temel fizyolojik ihtiyaçların karşılanması olmak üzere, çeşitli kamu politikası başlıkları itibariyle kararlar vermek durumundadır. Bu kararlardan bir kısmı siyasal aktörler tarafından alınacakken yine bir kısmı bürokratik mekanizma tarafından üstlenilmesi gereken kararlar şeklindedir. Kamusal süreçte, özellikle bu çok düzeyli kriz döneminde, çok düzeyli ve çok aktörlü politikalar geliştirme zorunluluğu bulunmaktadır. Çalışma kapsamında ele alınan ve temel yerel yönetim birimi olduğu ifade edilebilecek olan belediyeler, Türkiye’de daha önce yaşanılan göç tecrübelerinden daha kapsamlı bir kitleye yönelik olarak ve yeni bir bakış açısıyla yeni politikalar belirlemek durumunda kalmışlar, halen de kalmaya devam etmektedirler. Son dokuz yıllık dönemde, kimi belediyeler herhangi bir faaliyet içerisine girmeme ve hareketsiz kalma yönünde politika benimserken, kimileri ise çok farklı alanlarda ve aktif biçimde çalışmalar yürütme yolunu seçmişlerdir. Sonuçta belediyelerin özelde Suriyeli sığınmacılara genelde ise yabancı göçmenlere yönelik yaklaşımları siyasal, ekonomik, sosyo-kültürel ve yasal olmak üzere çeşitli gerekçelerle değişkenlikler göstermiştir. Bu çalışma, belediyelerin yabancı göçmenlere yönelik süreç yönetiminde yaşadıkları sorunların tespit edilmesini ve politika önerilerine yer verilmesini hedeflemektedir. Bu doğrultuda ikincil kaynaklar kadar birincil kaynaklardan da yararlanılmak suretiyle doğrudan yerel halkı ve yönetimlerini etkileyen göç olgusu ele alınmıştır.

Anahtar Kelimeler: