Abstract:

Edebiyat, insanın kendini ifade etme ve yaşamı yorumlama ihtiyacından doğmuştur. Tarihsel yönden bakıldığında, yazarlar edebiyatı farklı açılardan düşünmüş, edebiyatın amaçlarını ve yapılandırma yollarını tanımlamaya çalışmıştır. Bu çalışma, farklı dönemlerde yaşamış üç sanatçının; Aristotle, Horace ve William Wordsworth’ün “gösterme” ölçütü olarak edebiyatın ya da şiirin insanın ihtiyaçlarına cevap vermesi, ahlaki bakışını şekillendirmesi ve genişletmesi konularını nasıl yorumladıklarını ortaya koymaktadır. Sanatkârlık ya da duyguların dışa vurumu olarak edebiyatın, insanı “eğlendiren ve eğiten” bir araç olması, bu sanatçıların yalnızca savundukları düşünce değil aynı zamanda kendi edebi eserlerini yaratmada uyguladıkları başlıca kuraldır.

Keywords: