Özet:

İran’da 1990’lı yıllardan itibaren, Humeyni döneminde baskı altına alınan siyasetin rekabetçi özellikleri yeniden ortaya çıkmıştır. SSCB’nin dağılması, ABD’nin siyasi ve ekonomik yapısının  talep edilebilir tek sistem algısını güçlendirirken, bu durum İran siyasetinde özellikle ekonomik konularda görüş ayrılıklarının ortaya çıkmasına zemin hazırlamıştır. Aynı tarihlerde kurumsallaşma sürecini büyük ölçüde tamamlayan Rejim, kendi içinde çatışma alanları yaratarak dönüşümünü sürdürmüştür. Böyle bir ortamda, İran siyasetinin öne çıkan iki aktörü, dini lider ve cumhurbaşkanı siyasi rekabet sahalarında dinamik bir ilişki biçimi oluşturmuşlardır. Bu ilişkide, güç mücadelesi ve işbirliği çeşitli derecelerde gözlemlenmekle birlikte, Reformcular ve Muhafazakârlar arasındaki rekabetin temel karakteri de ortaya çıkmıştır.

Anahtar Kelimeler: