Özet:

On dört asırlık İslâm ilim geleneğinde hadis ve sünnetin değerine ve bağlayıcılığına dikkat çekilirken esasen bilgi kaynağının vahiy olduğuna yapılan vurguyla hadis metinlerinin otoritesi delillendirilmektedir. Bununla birlikte vahyi tebliğ etmekle olduğu kadar açıklamakla da sorumlu kılınan Hz. Muhammed’in (s.a.s.) söz, fiil ve takrirlerinin vahyin anlaşılması ve hayata taşınması için çok önemli bir yere sahip olduğu da aşikârdır. Hatta bu ilişkiye “Sünnet Kitaba kâdîdir, Kitap ise, sünnete kâdî değildir.” beyanı ile işaret edilmiş, Kur’ân ile Hadis/Sünnet arasında birbirini tamamlayan bir ilişkinin var olduğu, bu iki kaynağın ruhla beden gibi bütünleşen ve İslâm dininin aslî iki kaynağı olarak konumlanışı İslâm âlimlerince ifade edilmiştir. Âyetlerin anlaşılmasında hadis/sünnetin önemine işaret edilen bu noktada hadislerin anlaşılmasında karşılaşılan farklılıkların vahyi anlamaya ne ölçüde etkide bulunduğu sorusu önemli bir husus olarak karşımızda belirmektedir. Çalışmamızda bu soru esas alınacak ve Nisâ Sûresi 1. âyete odaklanılarak referans kabul edilen hadisin farklı şekillerde izah edilmesinin âyetin anlaşılmasını nasıl etkilediği tartışılacaktır.

Anahtar Kelimeler: