Citation Number
2
Views
29
Downloands
4
Yedinci yüzyıldan itibaren, Arapların antik Mısır ve Yunan medeniyetlerinin bilimsel mirasıyla karşılaşması ve kısa sürede antik dünyanın temel eserlerinin Süryanice ve Yunancadan Arapçaya çevrilmesi sonucunda İslâm tıbbında büyük bir atılım meydana gelmiştir. İslâm tıbbını kaynak alan Büyük Selçuklular ve Anadolu Selçukluları döneminde verilen eserlerin dili de Arapça ve Farsçadır. Anadolu’da ilk Türkçe yazılı ürünlerini ondördüncü yüzyılda vermeye başlayan Türk tıbbının kökleri onbirinci yüzyıla, Büyük Selçuklulara kadar uzanır. İslâm tıbbının Eski Yunan eserlerini tercümesiyle, Osmanlı tıbbının da bu geleneğin devamı niteliğindeki Selçuklu tıbbıyla ve tercümelerle başlamış olması, tıbbî eserlerde bol miktarda Arapça, Farsça ve hatta Grekçe terim kullanılması sonucunu doğurmuştur. Buna özel dillerin (meslek dilleri) zaman içerisinde bünyelerine yeni terimler katıp dönemlerinin standart dillerinden uzaklaşmaları da ilâve edilirse, Türk tıp dilinin zaman içerisinde terim ağırlıklı bir görünüm kazandığı ve bu sebeple de alan sözlüklerinin ihtiyaç hâlini aldığı söylenebilir. Bu ihtiyacın farkına varan müellif ve mütercimler, ihtiyacı karşılamak üzere terim sözlükleri telif/tercüme etmişlerdir. Terim sözlükleri mesleklere dayanan, belli grupların ve kesimlerin dilini yansıtan sözlüklerdir. Bu çalışmada onyedinci yüzyıl tıp sözlüklerinden olan, 1615 yılında Derviş Siyahî Lârendevî tarafından yazılmış Lugât-ı Müşkilât-ı Eczâ’nın şekil ve içerik bakımından tanıtılması amaçlanmıştır. Çalışmada eserin söz varlığı değerlendirilecek, Türkçe ve diğer dillere ait madde başı sözcük kullanım oranları sayısal verilerle ortaya konacaktır.
From the seventh century, the Arabs met with the scientific heritage of ancient Egyptian and Greek civilizations, and the short translation of the basic works of the ancient world from Syrian and Greek to Arabic, a major breakthrough in Islamic medicine has occurred. The language of the works given during the period of the Great Selçukles and the Anadolu Selçukles that originate the Islamic medicine is also Arabic and Persian. The roots of Turkish medicine, which began to give the first Turkish written products in Anadolu in the nineteenth century, extend to the nineteenth century, to the Great Selchukles. With the translation of the ancient Greek works of Islamic medicine, the Ottoman medicine also began with Selchuklu medicine and translations as a continuation of this tradition, the result was the use of a lot of Arabic, Persian and even Greek terms in medical works. If it is added that the specific languages (professional languages) add new terms to their bodies over time and their periods are distant from the standard languages, it can be said that the Turkish medical language has gained a term-important appearance over time and therefore the field dictionaries are needed. Those who are aware of this need, and those who are aware of this need, and those who are aware of this need, and those who are aware of this need, and those who are aware of this need. The term dictionaries are vocabulary based on professions, which reflect the language of certain groups and sections. This study aims to introduce the form and content of the Lugât-i Müşkilât-i Eczâ, written by Derwish Black Lârendevi in 1615, which is one of the medical dictionaries of the tenth century. In the study, the word existence of the work will be assessed, the terms of use of the word per item of Turkish and other languages will be revealed with numerical data.
Field : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Journal Type : Uluslararası
Article Detail 
Citation Owners
Similar Articles
Journal Information
Listen Paper
Print This Page
Share
Mendeley
