Özet:

Son dönemde mekânsal düzlemde şehirlerin iç içe geçmişliğini aşan çok daha kompleks mekânsal yayılım süreçleri kendisini göstermeye başlamıştır. Bu sürecin siyasal, yönetsel, hukuki, sosyolojik ve birçok yönden esaslı bir biçimde değerlendirilmesi, ortaya çıkan sorunların aşılması hususunda büyük önem taşımaktadır. Mekânsal düzlemde ortaya çıkan bu yayılımın akademik boyutta ele alınışı birbirinden farklı üç ana hat üzerinde değerlendirilebilir. Reform kuramının yönetsel mekan açısından tekleştirici savunusuna karşın, kamu tercihi kuramının çok parçalı savunusu önemli bir yaklaşım gibi görünse de; son dönemde müzakereci ve oydaşmacı demokratik kültürün yönetsel sistemde meydana getirdiği dönüşüme koşut metropoliten alandaki parçalı kurguyu uyumlaştırmaya dönük yönetişimci yaklaşım, yeni bölgecilik olarak kendisinden fazlası ile söz ettirmeye başlamıştır. Bu çalışmada literatür ve içerik analizi yöntemi kullanılarak Türkiye’de metropoliten alanların yönetiminde büyük öneme sahip hukuki düzenlemeler ile akademik düzlemde mekânsal alanların yönetimine ışık tutan kuramlar kıyaslamalı bir biçimde ele alınmıştır. Yapılan değerlendirmeler neticesinde Türkiye’de metropoliten alanların yönetimine dair kanuni düzenlemelerde “kamu tercihli yönetişim” yaklaşımından, “reformcu yönetişim” yaklaşımına doğru bir dönüşümün olduğu sonucuna varılmıştır. 

Anahtar Kelimeler: