Özet:

Amaç: Diyabet, hem Türkiye'de hem de dünyada önemli bir halk sağlığı sorunudur ve görülme sıklığı artmaktadır. Tip 2 diabetes mellitus tanılı hastaların çoğu, hastalıklarına uyum sorunları yaşamaktadır. Bu çalışma, motivasyonel görüşmelerin tip 2 diabetes mellitus tanılı hastaların başa çıkma ve uyum, öz yeterlik ve diyabet öz bakım düzeylerine etkisini anlamayı amaçlamaktadır. Gereç ve Yöntemler: Bu çalışma, nitel yöntemlerin kullanıldığı özgürleştirici tipte bir eylem çalışmasıdır. Örneklem grubu, tip 2 diabetes mellitus tanısı konmuş gönüllü yetişkin katılımcılardan oluşuyordu. Her 10 katılımcıyla 7-9 motivasyonel görüşme, toplam 89 görüşme yapılmıştır. Katılımcılarla yapılan motivasyonel görüşmelerden nitel veriler elde edilmiş ve Colaizzi'nin (1978) betimsel fenomenolojik veri analizi stratejisi ile analiz edilmiştir. Ölçeklerden nicel veriler elde edilmiş ve Friedman ve Bonferroni testi ile analizi yapılmıştır. Bulgular: Motivasyonel görüşmelerin tip 2 diabetes mellitus tanılı hastaların başa çıkma ve uyum, öz yeterlik ve diyabet özbakım düzeylerini önemli ölçüde arttırdığı bulunmuştur. Katılımcıların ön test, son test sonuçları, hemoglobin A1c, açlık plazma glukozu, düşük yoğunluklu lipoprotein ve vücut kitle indeksi arasında bir fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur. Sonuç: Çalışma, motivasyonel görüşmelerin tip 2 diabetes mellitus tanısı alan hastaların başa çıkma ve uyum, diabetes öz yeterliklerini ve diyabet öz bakım aktivite düzeylerini artırmak için kullanılabileceğini önermektedir.

Anahtar Kelimeler: