Özet:

1920’lerde teşekkül etmeye başlayan yeni Türk Devleti’nin önünde, siyasî tercih seçeneği olarak üç sistem bulunuyordu: İslâmiyet, Komünizm ve Klasik Demokrasi. Dünya görüşü esnek bir kavram olarak hem bir nazariye hem de bir aksiyondur. Bir yerde ortak şuur, bir yerde yaşayış tarzıdır. Bir çağın veya çağların ürünü, düşünceleri besleyen ana topraktır. Batı insanının şuuruna yön veren düşünceleri üç başlık etrafında toplayabiliriz: Hıristiyan dünya görüşü, burjuva dünya görüşü, sosyalist dünya görüşü. Kilise başlangıçta ezilenler adına konuşurken sonra Sezar’ın emrine girdi. Yığınları uyuşturmak, ayaklanmaları önlemek ve imtiyazları meşrulaştırmak için Tanrıya yalan söyletmiş, bir avuç derebeyinin fetvacısı olmuştur. Bir dünya görüşünden çok değişmez bir mertebeler dizisi içinde dondurulmuştur. Hıristiyanlığı bir kurtuluş ışığı olarak gören köleler şimdi toprak kölesidirler. Çalışan, vergi veren, adsız ve haysiyetsiz bir kalabalıktır. Türk dünyasında İslam, 19. yüzyıla kadar vahye dayalı insanları birleştiren, bütünleştiren, Mimar Sinan, İtri, Mevlana gibi Türk büyüklerinin yetişmesinde bir ilham kaynağı olan bir din idi. Ancak 19. yüzyılda Osmanlı’nın gerilemesi, sonuçta çöküş sürecine doğru girişi neticesi yeni Türk devletinin kurulmasında ve yönetilmesinde yeni bir dünya görüşü olarak Atatürkçülük benimsenmiş, devlet sistemi ile dinin alanları birbirinden ayrılmıştır

Anahtar Kelimeler: