Abstract:

Tasavvuf,  birçok farklı manasının yanında genel olarak ebedî saadete ulaşmak amacıyla zahir ve batının tamiri; ahlakın tasfiye ve nefsin tezkiye hallerini içine alan manevî bir ilimdir. Bu manevî ilmin somut dünyaya aktarılması ancak anlaşılır bir dil yapısıyla mümkündür. Bu yönüyle somut dünyaya dönük olan normal dil, bu ilmin hal ve makamlarını müşahede ve tecrübelerini anlatma; ruhanî ve batınî âlemin özelliklerini yansıtma niteliğine haiz değildir. Bu manaları görünür kılmak ve anlaşılır olmasını sağlamak için birtakım kelimelere ihtiyaç vardır. Bu noktada var olan dilden yararlanarak yeni kelimeler üretmek yerine, dilin mevcut yapısından yararlanarak kelimelere mecazî ve sembolik anlamlar yükleyen tasavvuf edebiyatı; insan, eşya ve kainatla ilgili tefekkürî bakışın bir sonucu olarak kendine özgü sembolik ve mecazî bir dil yapısını kullanmıştır. Bu yönüyle eserlere büyük bir incelik, derinlik ve genişlik katan bu yaklaşım, beraberinde bu konu hakkında ayrıntılı çalışma yapılması zaruretini de meydana çıkarmıştır. Ele aldığımız Kaplan Üstüner’in Tasavvuf ve Klasik Şiirimiz adlı eseri de bu nitelikte tasavvufî mahiyete sahip bir eser olup tasavvufa dair önemli ayrıntıları içeren bir kitaptır.

Keywords: