Özet:

Türkiye 1980’lerden itibaren, Cumhuriyet tarihi boyunca görülmemiş hızda göç ve farklı profillerde göçmen akımının hedef noktası ve/veya geçiş güzergâhı haline geldi. 1980’lerden bu yana artarak devam eden hız ve çeşitlilik, akademik çalışmalara 1990’ların ortalarından itibaren konu olamaya başlamakla birlikte asıl hızını 2000’lerden sonra kazandı. Öte yandan Türkiye’nin gelen göçler karşısında tutarlı bir politika veri tabanı oluşturduğu söylenemez. Dolayısıyla, Türkiye’ye yönelen ve/veya Türkiye’yi geçiş güzergâhı olarak kullanan göçler hakkındaki veri ve bilgilerimiz söz konusu akademik çalışmalardan kaynağını almaktadır. Elbette ki yazılı ve görsel basında çeşitli haberler yer almış olmakla birlikte, çoğunlukla fenomenin “çarpıcı” yönlerine odaklanan, tikel olayları haberleştiren parçalı bir yapıya sahiptir. Nihayetinde 2000’lerden itibaren akademik araştırmalar, yayınlar artmış; üniversiteler bünyesinde göç çalışma merkezleri kurulmaya başlanmıştır. Buna paralel olarak göç akımlarını izlemeyi ve göçmenleri problemlerini çözmeyi –sağlık, eğitim, politik, sosyal vb.- ve destek sağlamayı hedefleyen sivil toplum kuruluşlarının da sayılarında artış gerçekleşmiştir. Devlet kurumları ise ancak son birkaç yıldır bir göç politikası oluşturma çabası içine girmiştir. Hiç şüphesiz, hem akademik çalışmaların ve sivil toplum örgütlerinin hem de devlet kurumlarının göç konusunda artan ilgisi, Avrupa Birliği’nin (AB) sınırlarının genişlemesi sonucu Türkiye’nin AB’nin sınır komşusu haline gelmesi, AB’nin kendi sınır duvarlarını yükseltmesinin bir yolu olarak komşu ülkeleri göç politikaları konusunda yönlendirmesi, manipüle etmesi ve hatta baskı yapmasından bağımsız değildir. Türkiye’ye yönelen göç, “yeni bir araştırma alanı” olarak ortaya çıkarken, bugüne kadar yapılan akademik çalışmalar, nicelik, teorik, metodolojik ve coğrafi kapsamı bakımından sınırlı kalmıştır. Yine de, son birkaç yılda bu alanlarda giderek artan çeşitlenme söz konusudur

Anahtar Kelimeler: