Özet:

Günümüzde, 20. yy. Modernizminin akılcı tavrına karşı tepki olarak geliştiği gözlemlenen eskiye dönüş ve aşkın olanın yeniden keşfi bağlamındaki düşüncelerle daha sık karşılaşılmaya başlanmıştır. Bu ortamda Türk resim ve heykel sanatının kısa geçmişinin perspektifsizliğindeki muğlak gelecek paradigmalarında, Selma Gürbüz gibi sanatçılar sanatlarındaki doğu-batı, gelenek-modernlik arası sentez vurgusu ile dikkat çekmektedirler. Kültürlerin coğrafyalardaki kökleri, üretimleriyle derinleşirken dalları da ticaretle saçaklanıp etkileşir. İpekyolu bunun bilinen en büyük örneğidir. Mallara tutuşturulmuş tarzlar ve kimliklerden, genler ve bakterilerdeki hastalıklara, hikayelerden lezzetlere kadar bütünselliğiyle hayat ilk defa bu çapta bu kadar enlemesine yayılıp paylaşılır. Toplumun süzgeci misali, sanatçının bir zanaatçı, kültür işçisi olarak çağın ruhuna dair kayıt tutması ortak geleneği süregiderken bireyselleşmenin öne çıktığı modern çağlarda özgün imzasını destekleyen derin yolculuklarında da İpekyolu akar gider. Selma Gürbüz, bu yolculukta, geleneğe hem içeriden hem dışarıdan bakarak yaklaşabilen zaman aşırı bir sanatçı olarak uzun yıllardır başarılı ve tutarlı bir kariyer oluşturmuş zihin açan ezber bozan bir gözdür. İpekyolu onun eserlerinde akmaya devam eder. Bu çalışma, söz konusu etkileşimde ama daha çok sezgi-akıl çelişkisinden beslenerek önde gelen bazı batılı ve Türk sanatçıların, düşünür ve eleştirmenlerin katkılarına göz atılıp, genel olarak doğu-batı arasındaki diyalektikte döngüselliği öne çıkaran postmodern sanatçı Selma Gürbüz’e odaklanmıştır

Anahtar Kelimeler: