Özet:

Amaç: Çalışmanın birincil amacı aktif Behçet Hastalarında (BH), ilk tanı anındaki paterji pozitiflik sıklığını araştırmaktır. İkincil amacı ise paterji durumu ile sosyodemografik, klinik ve laboratuvar özellikleri karşılaştırmaktır. Materyal ve metod: Çalışmada 110 BH retrospektif olarak incelendi. Hastaların ilk tanı anındaki sosyodemografik özellikleri (yaş, cinsiyet), klinik bulguları, paterji test (PT) sonuçları, sedimentasyon (mm/sa) ve C-reaktif protein (CRP) (mg/L) değerleri kayıt edildi. Hastalık semptomlarının başlangıç yaşı <40 olanlar klasik başlangıçlı, ≥40 olanlar geç başlangıçlı BH olarak kabul edildi. Hastalık aktivitesi için Krause Behçet Hastalığı Klinik Aktivite Skoru kullanıldı. Bulgular: Yüz on Behçet hastasının 36’sında (%32.7) PT’nin pozitif olduğu görüldü. PT pozitif hastaların 31’inde (%86.1) genital ülser, 9’unda (%25.0) artrit, 7’sinde (%19.4) üveit, 10’unda (%27.8) derin ven trombozu, 10’unda (%27.8) papulo-püstüler lezyon, 6’sında (%16.7) eritema nodozum, 1’inde (%2.8) nöroparankimal 1’inde de (%2.8) nörovasküler tutulum mevcuttu. PT negatif olan hastalarda bu sıklıklar sırası ile 66(%89.2), 19(%25.7), 22(%29.7), 19(%25.7), 12(%16.2), 7(%9.5), 2(%2.7), 1(%1.4) idi. PT’nin pozitiflik durumu ile klinik bulguların görülme sıklıkları istatistiksel açıdan farklı değildi (p>0.05). PT pozitif hastalarda sedimentasyon (mm/sa) ortanca değeri 16(2-98) iken CRP (mg/L) ortanca değeri 3.78(0-126) idi. PT negatif olanlarda bu değerler sırası ile 17.5(1-108) ve 4.5(0-121) idi. PT’nin pozitiflik durumu ile sedimentasyon (mm/sa) ve CRP (mg/L) ortanca değerleri karşılaştırıldığında anlamlı farklılık görülemedi (p>0.05). PT pozitif hastalarda, hastalık aktivitesi toplam skoru ortanca değeri 3 (1-6) iken PT negatif olanlarda bu ortanca değer 3 (1-7) idi. PT pozitif ve negatif olan hastalar hastalık aktivitesi toplam skorları açısından karşılaştırıldığında anlamlı farklılık yoktu (p=0.494). Klasik yaş başlangıçlı hastalar içerisinde PT’si pozitif olan 34(%33.3) hasta var iken geç yaş başlangıçlı olanlar içerisinde PT’si pozitif olan 2(%25.0) hasta vardı. Klasik ve geç başlangıçlı hastalar, PT pozitiflik sıklıkları açısından karşılaştırıldığında anlamlı farklılık bulunamadı (p=1.000). Sonuç: PT pozitifliğinin hastalığın klinik şiddetini tahmin etmede ve BH için tedaviyi düzenlemede yararı halen tartışmalıdır ve daha fazla araştırma gerekmektedir. Belki de PT’nin duyarlılığını artıracak yeni, standardize test yöntemleri bu belirsizliği çözecek ve klinisyenler için testi daha değerli hale getirecektir.

Anahtar Kelimeler: