Görüntüleme
37
İndirme
5
Film ve felsefe arasındaki ilişki yaygın şekilde, felsefe problemlerinin beyazperdeye yansıması olarak ya da sinemaya dair estetik problemlerin felsefenin kavramlarıyla tartışılması olarak karşımıza çıkar. Stanley Cavell’ın film ontolojisinin film ve felsefe arasında kurduğu ilişkinin bu açıdan ayrıksı bir niteliği olduğu söylenebilir. Cavell filmi ontolojik açıdan ele alır. Bunu yaparken de Wittgenstein’ın geç döneminde sunduğu teorik çerçeveye başvurur. Wittgenstein’ın anlam kuramına referansla, görünüş ile gerçek arasındaki ayrımı reddeden Cavell’a göre görüntü, bir gerçekliğin görüntüsü değil bilakis gerçeğin kendisidir. Ona göre modern felsefenin görünüş ile bu görünüşün tezahürü olduğu gerçeği birbirinden ayıran tutumu bir yanılsamadır. Cavell bu Wittgensteincı tutumunu fotoğrafik görüntünün ontolojisiyle temellendirir. Bu ontolojiye göre fotoğraf kendi dışında bir gerçeğin görüntüsü değil, otonom bir gerçekliktir. Cavell daha sonra fotoğrafik görüntüye atfettiği bu ontolojik yapıyla sinemayı anlamaya çalışır. Film Dünyasının gerçekliği ve izleyicinin gerçek dünyasının film dünyası ile temassızlığı ikili bir ontolojik yapı oluşturur. Cavell bu ontolojik ikiliğin izleyici üzerindeki etkisi ile felsefi şüphecilik arasında bir paralellik kurar. Bu sebeple filmi şüpheciliğin hareketli görüntüsü olarak adlandırır. Cavell için filmin dünyası, izleyenin varlık ve yokluk arasında şüphede kaldığı büyülü bir dünyadır. Bu çalışmada, Cavell’ın fotoğrafik görüntüye atfettiği ontolojik statünün ve film ile felsefi şüphecilik arasındaki ilişkiyi açık kılmayı hedeflemekteyim. Bunun yanı sıra Cavell’ın film ile felsefe arasında kurduğu ilişkinin, filmi bir felsefe sahnesi olarak kullanması nedeniyle alışılmışın dışında bir niteliği olduğu iddia edilecektir.
The relationship between film and philosophy is widely seen as a reflection of philosophical problems or a discussion of aesthetic problems with the philosophy. It can be said that the relationship that Stanley Cavell's film ontology established between film and philosophy is a distinct character in this regard. Cavell’s film is on the ontological scope. In doing so, he also applies to the theoretical framework Wittgenstein proposed in the late period. According to Cavell, referring to Wittgenstein’s theory of meaning, the image is not the image of a reality, but the truth itself. According to him, the attitude that distinguishes the appearance of modern philosophy from the manifestation of this appearance is a misconception. Cavell is based on this Wittgenstein attitude by the ontology of the photographic image. According to this ontology, the picture is not an image of a truth outside of itself, but an autonomous reality. Cavell then tries to understand the cinema with this ontological structure that he attributes to the photographic image. The reality of the film world and the incompatibility with the film world of the real world of the spectator form a bilateral ontological structure. Cavell establishes a parallel between the influence of this ontological duality on the spectator and the philosophical doubt. This is why the film is called the moving image of doubt. For Cavell, the world of the film is a magical world in which the spectator has doubts between existence and absence. In this study, I aim to clarify the ontological status that Cavell attributes to the photographic image and the relationship between film and philosophical doubt. In addition, it will be claimed that the relationship that Cavell established between film and philosophy is an unusual character because he uses the film as a philosophical scene.
Alan : Güzel Sanatlar; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
