Görüntüleme
13
Birinci Dünya Savaşı’nın sonunda barış antlaşmalarını hazırlamak amacıyla, Paris’te, Quai d’Orsay’de, 18 Ocak 1919’da, bir barış konferansı toplanmıştır. İngiltere ve Fransa’nın söz sahibi olduğu konferansta bozulan Avrupa güç dengesini yeniden tesis etmek ve yenilen devletlere yaptırım uygulamak ve bazı koşulları dayatmak için bir takım komisyonlar kurulmuştur. Önce Onlar Konseyi sonra Dörtler Konseyi bölgeler hakkında raporlar hazırlamıştır. Bu raporlar bağlamında mağlup Osmanlı Devleti’nin topraklarının paylaşımında ise bir türlü anlaşamayan İngiltere ve Fransa ciddi bir rekabet içine girmişlerdir. XIX. yüzyıldan itibaren kolonizatör/misyonerler marifetiyle Fransa kendini Hıristiyanların hamisi büyük bir Müslüman güç(!) olarak görmüş ve kadim Levant politikasında Kilikya ve Suriye/Filistin büyük önem arz etmiştir. Türk-Yunan Mücadele döneminde, Fransız Cumhurbaşkanı Clémenceau (1841-1929) Yunan askerine Batı Anadolu’yu işgal ettiren, Türk düşmanı Britanya Başbakanı Lloyd George (1863-1945)’un politikasına alet edildiğini geç fark edecektir. İngiltere Fransa’nın çeşitli itirazlarını diplomatik hamlelerle savuşturmaya çalışacaktır. İngiliz politikacılarına göre Fransız mandaterliği de psikolojik yetersizliğe sahip olduğu için uygunsuz ve anakroniktir ve başarısız olacaktır. Oysa Bükreş elçisi Storck’un, Avusturya Dışişleri Bakanlığı’na yazdığı raporlarında Hasta Adam’ın gücünün küçümsendiğini en geç fark eden gücün İngiltere olduğu şeklinde değerlendirmeleri dikkat çekmiştir. Storck raporunda, Yunan macerasından ders çıkarmak gerektiğini, Türkiye’nin yeni koruyucusu (!) Fransa’nın Ankara’nın yanında yer alarak İngiltere’ye gönderme yaptığını ve Mustafa Kemal’in daha ileri gitmemesinin de temenni edildiğini vurgulamıştır. İngiltere, Türk-Fransız (Ankara İtilafnamesi) yakınlaşmasına, Fransa’nın 1915 tarihli Londra Paktını ve 1919 tarihli Versailles Anlaşmasını ihlal ettiği gerekçesiyle itiraz etmiştir. Artık başarısız Yunan taarruzu ve tek başına hareket eden Fransa, İngiltere’nin çıkarlarını ve İtilaf devletlerinin birliğini tehlikeye atacağı endişesini doğurmuştur. Fransa’nın Türk-Yunan savaşında Kemalistleri desteklemesine karşın İngiltere’nin Yunanlılara silah ve lojistik destek vermesi, henüz bir barış anlaşması imzalanamayan Türklere “bir vatan çizilememesi” İslam âlemini itilaflar aleyhine kışkırtmıştır. Bu çalışmada, 1919-1924 yılları arasında İngiliz-Fransız rekabetinin Milli mücadeleye menfi veya müspet etkileri, Fransız Dışişleri Bakanlığı’nın yayınladığı arşiv belgeleri, Avusturya Dışişleri Bakanlığı siyasi şube raporları ve çeşitli matbuat çerçevesinde ele alınmıştır.
At the end of the First World War, a peace conference was held in Paris, Quai d’Orsay, on January 18, 1919, to prepare peace treaties. In order to re-establish the European balance of power deteriorated in the conference in which the UK and France had a say, and to impose sanctions on the states which were defeated and to impose some conditions, some commissions were established. First they prepared reports on the regions of the Council of the tens and after Councils of the fours. In the context of these reports, the UK and France, which did not agree in the sharing of the defeated Ottoman Empire, had a serious competition. XIX. From the 19th century, colonists / missionaries ingenuity, France saw himself as the patron of the Christians, a great Muslim power (!), and Cilicia and Syria / Palestine were of great importance in the ancient Levant policy. During the Turkish-Greek Struggle, the French President Clémenceau (1841-1929) would soon realize that he was used in the policy by Turcophobe Britain Pirime Minister, Lloyd George (1863-1945), who had invaded Western Anatolia. Britain will try to fend off the various objections of France with diplomatic moves. According to British politicians, the French mandate would be inappropriate and anachronistic and unsuccessful because it had psychological disability. In Bucharest's ambassador Storck's reports to the Austrian Foreign Ministry, it was noteworthy that the Sick Man's power was underestimated and that the power that noticed the latest was Britain. Storck emphasized his wish in the report that it should took lessons from the Greek adventure, Turkey's new protector (!) France, taking place in Ankara while giving message to England and Mustafa Kemal did not go further. Britain objected to the Turkish-French rapprochement on the grounds that France violated the 1915 London Pact and the 1919 Treaty of Versailles. The Greek attack, which was no longer successful and France acting on its own, raised the concern that the UK's interests and the unity of the Entente States would be jeopardized. Although France supported the Kemalists in the Turkish-Greek war, Britain provided weapons and logistical support to the Greeks, and the fact that the Turks could not be drawn to a peace agreement provoked the Islamic world against the elite. In this study, the negative or positive effects of the Anglo-French rivalry on the National Struggle between 1919-1924 are discussed within the framework of the archive documents published by the French Ministry of Foreign Affairs, the political branch reports of the Austrian Ministry of Foreign Affairs and various press.
Alan : Güzel Sanatlar; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
