Views
27
Öz Görsel imgelerin, onu görenlerin üzerinde hem kısa hem de uzun vadede güçlü etkiler bıraktığı bilinmektedir. Savaş fotoğrafları, dünyanın bir köşesinde yaşananlara ilişkin haber alma özgürlüğünden çok daha fazlasını ifade ederler. Bu fotoğraflar, neyi ne zaman göstermesi gerektiğine karar veren sistemin ölçüleri içinde yalnızca şiddeti kaydetmenin değil, aynı zamanda tanımlamanın da bir yoludurlar. Bu çalışmanın amacı, savaşın ve toplumsal faciaların kanıtı olarak fotoğrafın, toplum üzerindeki etkisi ve toplumsal bilinç oluşturmada nasıl bir rol üstlenebileceğine vurgu yapmaktır. Özellikle savaşa dair olayın yansıması olarak geçmişe ait fotoğraflar, aynen yazılı belgeler gibi birer “arşiv kaydı” ve “kanıt” olarak değerlendirilebilirler ki, bu hiç de küçümsenecek bir işlev değildir. Ancak bu fotoğrafları sergilemenin ve onlara bakmanın bunun ötesinde ne gibi anlamları ve rolleri olabilir? Asıl üzerinde durulması gereken sorun budur. Dünya, 25 Şubat 1992 Hocalı katliamını, bir hafta geçtikten sonra fotoğrafların basında yer almasıyla öğrenmiş, olayın vahim boyutu ancak bu fotoğraflarla anlaşılmıştır. Buradaki ilk görüntüleri kaydedenlerden birisi ise, Azerbaycanlı basın mensubu Cengiz Mustafayev ile Milliyet gazetesi muhabiri Rehber Beşiroğlu olmuştur. Bu fotoğraflar, katliamları yaşayıp sağ kurtulanların bile sözlü ya da yazılı anlatımlarından daha fazla detayı yansıttığı için çok etkili olmaktadır. Haber amaçlı ve dünyaya duyurmak üzere tespit edilen bu fotoğraflar, tanıklarıyla birer “kanıt” ve “gerçeğin” ifadesidir. Öte yandan, tanıkların ifadeleriyle de örtüşen bu fotoğraflar, katliama sebebiyet verenlerin nasıl bir ruh hali içinde olduklarını da yansıtmaktadır. Dolayısıyla, 21. yüzyılda sürekli örtbas edilmeye çalışılan bu faciayı “ifşa” eden fotoğrafların, çok boyutlu sorgulamayla, insanlık tarihinin ortak vicdanı olarak bir kez daha tarihe kaydedilmesi, hatta “delil” olarak kullanılması zaruridir.
It is known that the self-visual images have strong effects on those who see it both in the short and long term. War photographs represent much more than the freedom to communicate about what is happening in a corner of the world. These photos are a way not only to record violence within the measurements of the system that decides what to show, but also to identify. The aim of this study is to emphasize how photography, as proof of war and social faces, can play a role in creating social awareness, and its impact on society. Especially as a reflection of the war events, the photographs of the past can be regarded as a "archive record" and a "catch" like the written documents, which is not a function to be underestimated at all. But what are the meanings and roles of showing these photos and looking at them beyond this? This is the problem that must be focused on. The world learned about the 25th February 1992 Hocali massacre, a week later, with the photographs placed in the press, the terrible size of the incident was understood only by these photos. One of the first photographers here was the Azerbaijani press member Cengiz Mustafayev and the nationalist newspaper reporter Rehber Beşiroğlu. These photographs are very effective because they reflect more detail than the oral or written stories of even the survivors who survived the massacres. These photographs are for news purposes and identified to be announced to the world, with the witnesses a "cannot" and a "truth" expression. On the other hand, these photographs, which are combined with the statements of witnesses, also reflect the mood of those who caused the massacre. Therefore, the photographs that "explain" this incident, which was constantly attempted to be covered in the 21st century, with multi-dimensional questioning, is unfortunate to be recorded again in history as a common conscience of human history, and even to be used as "proofs".
Field : Eğitim Bilimleri; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Journal Type : Ulusal
Article Detail 
Similar Articles
Download PDF
Journal Information
Listen Paper
Cite
Print This Page
Share
Mendeley
