Özet:

Aşkın en güzel şekilde divan şiirinde ve mesnevilerde anlatıldığı bir gerçektir. Edebiyatımızda bu mesnevilerden ikisi kaynağı bir Arap efsanesine dayanan Fuzuli’nin yazdığı Leyla ile Mecnun ve 18. yy. Divan şairlerinden Şeyh Galib’in yazdığı Hüsn ü Aşk mesnevileridir. Türk, İran ve Arap edebiyatının klasik biçimleri aynı uygarlık ortaklığının ürünü olarak belli yakınlıklar gösterir. Bu mesnevilerin farklı zamanlarda ve farklı toplumlarda yeniden ele alınışı ve tekrarı ile hikaye sürekli olarak işlenerek mükemmelleştirilir. Âşık ile maşuk arasındaki ilişkide kopukluk, ayrılık bir gerilim nedenidir ve bu gerilim tasavvuf edebiyatının temel temalarını da tanımlar. Böylece ayrılık, yoksunluk, yolculuk, yolculukta çekilen ve karşılaşılan zorluklar, yakınma, çile, sabır, tahammül ve nihayetinde kavuşma gibi tasavvuf edebiyatının temel kalıpları ortaya çıkar

Anahtar Kelimeler: