ASOS INDEKS
Arapça dil edebiyatının zenginlikleri, belagat alanında çeşitli sanatların geliştirilmesine olanak tanımıştır. Bu sanatlardan biri olan “tevcih” (توجيه) belagat literatüründe önemli bir konuma sahiptir. Bu kavram, muhataplarına çeşitli anlam ihtimalleri sunarak iletişimi zenginleştirme amacını gütmektedir. İslam öncesi dönemde Arapça şiir ve nesirde sıkça kullanılan tevcih, Kur’an-ı Kerim'de de önemli bir rol oynamaktadır. Kur’an-ı Kerim'in nazil olduğu dönemde, özellikle retorik açıdan güçlü olan elit bir topluluğa hitap edilmekteydi. Muhatap kişinin, sözü söyleyenin hangi anlamı kastettiğini net bir şekilde anlaması gerekmekteydi. Tevcih sanatı sayesinde dilin ifade gücünü artırarak anlamı muhataba kolaylıkla bırakıyordu. Bu sanat, Arapçada önemli bir yer tutmasına karşın, diğer bir belagat sanatı olan “tevriye” ile karıştırılmaktadır. Tevriye, yalnızca bir lafızla yapılabiliyorken, tevcih daha uzun cümleler ya da birkaç kelime ile çift anlama gelme olasılığı gerçekleştirilir. Ancak uzak anlamın yanı sıra hem olumlu hem de olumsuz ihtimaller bulunabilmektedir. Tevcih ve diğer belagat sanatları, Arap dilinin zenginliği ve esnekliğini yansıtan önemli örneklerdir. İhâm, tahyîl, mugalata-i ma’neviyye, ibhâm gibi diğer sanatlar da, bazen tevcih ile karıştırılabilmekte, temelde her biri kendi özgün yapılarına sahiptirler. Özellikle tevcih ve ibhâm gibi sanatlar, metinlerin anlamını çeşitlendirerek, muhatapları düşündürmek amacını hedeflemektedir. Bu nedenle, bu sanatların anlaşılması, Arapça metinlerin doğru bir şekilde çevrilmesi adına hayati öneme sahiptir. Bu makale, tevcih ve diğer belagat sanatlarının anlamını ve işleyişini daha da derinlemesine incelemeyi amaçlamaktadır. Bu sayede, Arap dilinin belagat açısından zenginliği ve etkisini daha iyi anlama fırsatı sunacaktır.
The richness of Arabic language literature has enabled the development of various arts in the field of eloquence. One of these arts, “tawjih” (توجيه), has an important position in rhetorical literature. This literary concept aims to enrich communication by offering its interlocutors various possibilities of meaning. Tawjih, which was frequently used in Arabic poetry and prose in the pre-Islamic period, also plays an important role in the Holy Qur'an. At the time of the Qur'an's revelation, it was addressed to an elite community that was particularly rhetorically strong. It was necessary for the addressee to clearly understand what the speaker meant. Thanks to the art of tawjih, it increased the expressive power of the language and left the meaning to the addressee easily. Although this art has an important place in Arabic rhetoric, it is often confused with another rhetorical art, “tawriya”. While tawriya can be performed with only one word, tawjih is performed with longer sentences or a few words with the possibility of double meaning. In tawjih, however, there can be both positive and negative possibilities in addition to the distant meaning. Tawjih and other rhetorical arts are important examples that reflect the richness and flexibility of the Arabic language. Other arts such as ihām, tahyīl, mugalata-i ma'neviyya, and ibhām are sometimes confused with tawjih, and each of them has its own unique structure. Especially arts such as tawjih and ibhām are used to diversify the meaning of texts and to make the interlocutors think. Therefore, understanding these arts is of vital importance for the correct interpretation and translation of Arabic texts. This article aims to delve deeper into the meaning and functioning of tawjih and other rhetorical arts. In this way, it will provide an opportunity to better understand the richness and impact of the Arabic language in terms of eloquence.
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
