Görüntüleme
12
İndirme
1
Amaç: Bu çalışmada radius alt uç kırıklarının volar kilitli plaklarla tedavisinde karşılaşılan sorunların cerrahi öğrenme eğrisi ile arasındaki ilişki değerlendirildi. Yöntemler: Volar yerleşimli kilitli plaklar ile tedavi edilen 50 erişkin hastadaki (30’u erkek, 20’si kadın, ort. yaş 44. 5; dağılım; 18-75) izole radius alt uç kırığı bu çalışmada geriye dönük olarak değerlendirildi. Hastalar, 2005-2007 yılları arası (Grup A; nA=25) ve 2007-2009 yılları arası (Grup B; nB=25) olarak iki gruba ayrıldı. Grup A’daki hastaların ortalama yaşı 43.5 (dağılım; 18-75) olup, 17’si erkek, 8‘i kadındı. Kırıkların AO/ASIF sınıflamasına göre dağılımı; 13 (%52)’ü tip C; 8 (%32)’i tip B; 4 (%16)’ü tip A idi. Grup B’deki hastaların ortalama yaşı 45 (dağılım; 20-66) olup, 13’ ü erkek, 12’si kadındı. Bu gruptaki kırıkların 19 (%76)’u tip C; 4 (%16)’ü tip B; 2 (%8)’si tip A idi. Hastaların toplam cerrahi ve radyoskopi süresi kaydedildi. Cerrahi sonrası yapılan erken ve geç gözlemlerde elde edilen radyolojik ve işlevsel sonuçlar ve karşılaşılan sorunlar kaydedildi. Öznel ve nesnel değerlendirme ölçütleriyle elde edilen veriler karşılaştırıldı. Bulgular: Hastalar, ortalama 22 ay süre ile takip edildi. Student t testi ile yapılan değerlendirmede iki grup arasında yaş, cinsiyet ve kırık tipi bakımından fark bulunmadı. Toplam cerrahi ve radyoskopi süresi, Grup A’da belirgin olarak daha uzundu. Ameliyat sonrası yapılan değerlendirmelerde; Grup A’da hastada uygulanan bir vidanın eklem içi olduğu görüldü ve revize edildi. Grup B’deki 1 hastada cerrahi sonrasında ulnar sinir nöropraksisi geliştiği saptandı. Plağın vidalanması sırasında Grup A’daki 8, Grup B’deki 3 hastanın uygunsuz uzunluktaki vidalarla tespit edildiği saptandı. Her iki gruptaki birer hastada distal vidalardan bir veya birkaçının plağa uygun kilitlenmediği tespit edildi. Grup A’daki 5, Grup B’deki 2 hastada plak yerleşimi merkezi değildi. Her iki gruptaki hastaların kırıklarının tümünde ortalama 7 haftada kaynama sağlandı. Geç dönem değerlendirmelerinde; Grup A’daki 3 hastada evre I, 2 hastada ise evre II artroz görülürken, Grup B’de 1 hastada (evre II) artroz bulundu. Her iki grupta birer hastanın radiokarpal eklem hattında çökme gözlendi. Ayrıca Grup A’da 7, Grup B’deki 2 hastada volar/dorsal yüzde şişlik ve batma hissi ve elini kullanmada güçlük yakınması vardı. Grup A’da 4, Grup B’de 1 hastada yumuşak dokunun tahrişine bağlı olarak gelişen tenosinovit tablosu tespit materyallerinin çıkartılması ile tedavi edildi. Sonuç: Radius alt uç kırıklarının cerrahi tedavisinde sıklıkla uygulanan volar kilitli plaklama yöntemi cerrahın bilgi ve deneyimine göre değişen bir öğrenme eğrisi gerektirir. Tespit esnasında temel tekniklere sadık kalınmaması orta ve geç dönemde çeşitli sorunlara yol açabildiği gibi ikincil cerrahi girişimleri zorunlu kılabilir. (JAREM 2011; 1: 38-43)
Purpose: In this study, the relationship between the problems encountered in the treatment of the radial lower end fractures with volar locked plates and the surgical learning curve was evaluated. Methods: Volar in 50 adult patients (30 men, 20 women, middle) treated with locked plates. Age of 44. 5; distribution; 18-75) isole radius lower end fractures were assessed as reverse in this study. Patients were divided into two groups between 2005-2007 (Group A; nA=25) and 2007-2009 (Group B; nB=25). The average age of patients in group A was 43.5 (distribution; 18-75) and 17 were male and 8 were female. The distribution of fractures according to the AO/ASIF classification; 13 (52%) was type C; 8 (32%) was type B; 4 (16%) was type A. The average age of patients in group B was 45 (distribution; 20-66) and 13 were men and 12 were women. 19 (%76) of the breaks in this group were type C; 4 (%16) type B; 2 (%8) type A. The total duration of surgery and radioscopy of the patients was recorded. Early and late observations after surgery recorded the radiological and functional results and the problems encountered. The data obtained by the objective and objective assessment criteria were compared. Results: Patients were followed for an average of 22 months. The student t test found no differences between the two groups in terms of age, gender and broken type. The total duration of surgery and radioscopy was significantly longer in Group A. In the after-operative assessments, a patient in Group A was found to have an intramuscular and was revised. One patient in group B was diagnosed with ulnar nerve neuropractic after surgery. During the drawing of the plaque, it was found that 8 patients in Group A, 3 patients in Group B were detected with unsuitable lengths of drawing. In one patient in both groups, one or more of the distal waves were not locked accordingly to the plate. 5 in Group A, 2 in Group B were not plaque placement centers. All breaks of both groups of patients were cooked in an average of 7 weeks. In late period assessments; in 3 patients in Group A, stage I, and in 2 patients, stage II arthrosis, in Group B, 1 patient (event II) arthrosis was found. In both groups, one patient’s radiocarpal joint line was observed. Furthermore, in Group A 7, in Group B, 2 patients had volar/dorsal percentage swelling and swelling and difficulty in using their hands. In Group A 4, in Group B, 1 patient was treated with the extract of detection materials of the tenosinovit table, which developed due to the irritation of soft tissue. The volar-locked plaque method, which is frequently applied in the surgical treatment of radius lower end fractures, requires a learning curve variing according to the knowledge and experience of the surgeon. The failure to remain faithful to the basic techniques during the detection may make secondary surgical trials mandatory, as it can lead to a variety of problems in the middle and late period. (JAREM 2011; 1: 38-43)
Alan : Sağlık Bilimleri
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
