Özet:

1970’li yıllarda yaşanan ekonomik kriz ile birlikte gündeme gelen neo liberal söylemler küresel düzeyde özelleştirme uygulamalarını da ortaya çıkarmış ve yaygınlaştırmıştır. Türkiye’ye de uzanan bu uygulamaların yansımaları sağlık sektörünü de etkilemiş ve dönüşüm sürecine sokmuştur. Dönüşüm, reform transferi yoluyla başta Uluslararası Para Fonu ve Dünya Bankası olmak üzere Dünya Sağlık Örgütü gibi uluslararası örgütler tarafından gündeme getirilmiştir. Bu doğrultuda Türkiye’de 1990’lı yıllarda reformlar yapılmaya çalışılmış fakat istikrarsız siyasi ortam nedeniyle etkili politikalar hayata geçirilememiştir. 2000’li yıllara gelindiğinde ise yeni kurulan ve tek başına iktidara gelen Adalet ve Kalkınma Partisi’nin önerileriile gerek kalkınma planları gerekse hükümet programlarında özelleştirme ve piyasa mantığı yeniden gündeme getirilmiştir. Böylece seçimlerin ardından 2003 yılında Sağlıkta Dönüşüm Programı hazırlanarak yürürlüğe konulmuştur. Bu çalışmada, bu program çerçevesinde yürürlüğe konulan politikaların nasıl şekillendirildiği, hangi aktörlerin sürece katkısının ön plana çıktığı ve bu politikaların sonuçları detaylı bir şekilde açıklanmaya çalışılacaktır. Literatür taraması yoluyla elde edilen bulgular Kingdon’un 1984 yılında geliştirdiği Çoklu Akış Modeli ile analiz edilmiştir. Bu çalışmada2000’li yıllarla birlikte gündeme gelen sağlıkta dönüşüm politikaları, “Çoklu Akış Modeli”kullanılarak; problemlerin akışı, politikaların akışı ve siyaset akışı şeklinde ele alınıp incelenmiştir. Çalışma sonucunda dönüşüm sürecine giren sağlık sektörünün hem hizmet sunucular hem de bu hizmetten fayda sağlayanlar açısından birtakım sorunlara neden olduğu görülmüştür.

Anahtar Kelimeler: